ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΑ ΚΡΙΣΤΗ ΧΑΡΑΚΗ ΣΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΙΜΗ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ «ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ»
ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΙΜΗ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013
ΛΕΜΕΣΟΣ – ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ
Χαιρετισμός από τον Δρα Κρίστη Χαράκη (Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού – «Βασίλης Μιχαηλίδης)

«Η ποίηση δεν είναι φυγή, είναι αντίσταση στον κατακτητή καιρό.
Δεν είναι τόπος για ονειροπόληση και ρέμβη,
είναι έρωτας, είναι μάχη και πόλεμος.
Είναι μια απέραντη μοναξιά,
μια νοσταλγία.
Δεν είναι όνειρο είναι σκοπός, είναι ιδρώτας, είναι πόνος.
Η ποίηση είναι δρόμος που επάνω του περπατώ.
Με πάει ως εκεί που δεν έχει τέλος»:

ΜΙΜΗΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
(Ηλιούπολη 1926 – Λεμεσός 2007)

Χαιρετίζω την πρώτη εκδήλωση φιλολογικού μνημόσυνου της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού – Βασίλης Μιχαηλίδης, που αφιερώνεται στο ποιητικό και μεταφραστικό έργο του αείμνηστου ποιητή και αγωνιστή Μίμη Ιακωβίδη. Σαν πρωτοδιάβασα την ποίηση του Μίμη Ιακωβίδη, έμεινα όντως άφωνος! Ό,τι και να πω στον σύντομο μου χαιρετισμό δεν είναι ισάξιο της αρετής του πνευματικού του δημιουργήματος, ούτε του μεγέθους της αγάπης του για την πόλη μας και για την Κύπρο! Το γαλουχημένο από την αλεξανδρινή ευαισθησία έργο του Ιακωβίδη, τον καθιστά ένα από τους σύγχρονους «θεμελιωτές» του ποιητικού λόγου της Κύπρου και αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία, που δένει την ποίηση με την ιστορική αυτοσυνειδησία και ευθύνη!
Ο Μίμης Ιακωβίδης σπούδασε οικονομικά, εμπορικά και ξένες γλώσσες στην Αγγλία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού: «Βασίλης Μιχαηλίδης». Η στοχαστική παρουσία του, δεν περιοριζόταν στα όρια μιας πόλης, περνούσε μάλιστα και τα σύνορα της Κύπρου, γιατί φύσει και θέσει ήταν μια Μορφή αυτοποιητικής δημιουργίας με ανοικτούς ορίζοντες στον χωρόχρονο και «δομικές ποιητικές συζεύξεις» ασταμάτητων δημιουργικών επαφών με Ελλαδίτες και ξένους ποιητές. Η πένα του ήταν είς «εν κινήσει» ποιητικός παλμός και κάλυπτε όλο το φάσμα εθνικών, θρησκευτικών και συναισθηματικών προσδοκιών και στις τρεις διαστάσεις του χρόνου (παρελθόν, παρόν και προσδοκώμενο μέλλον). Έγγραψε δώδεκα ποιητικές συλλογές. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση ξένης λογοτεχνίας και ειδικότερα με τη γαλλική ποίηση, μεταφράζοντας 122 γάλλους ποιητές. Έχει συνεργαστεί με λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού και ποιήματά του μεταφράστηκαν από άλλους ποιητές στο εξωτερικό.

– Στην πορεία του χρόνου κατέγραψα δώδεκα ποιητικές εκδόσεις του Ιακωβίδη, ήτοι:
1. ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Βιολάρη, Λευκωσία,1973
2. Σύγχρονοι Γάλλοι ποιητές: Ανθολογία, 1973
3. ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, (χ.ε.), Λεμεσός, 1978
4. ΝΕΑ ΓΡΑΦΗ, Αρίστου Φιλή, Λεμεσός, 1983
5. ΕΠΟΧΕΣ, Αρίστου Φιλή, Λεμεσός, 1983
6. ΣΥΝΘΕΣΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1987
7. ΔΙΑΔΡΟΜΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1987
8. ΠΟΡΕΙΑ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1990
9. ΣΥΛΛΟΓΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1990
10. ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ, Λοϊζίδης, Λεμεσός, 1994
11. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ, (χ.ε.), Λεμεσός, 1999
12. ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, Λεμεσός (χ.ε.), 1999

Τον Μίμη Ιακωβίδη, τον θυμάμαι στον περίπατό μου, γιατί στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον συναντούσα, σχεδόν κάθε μέρα, στη μεγάλη αποβάθρα του παλιού λιμανιού. Στεκόταν, ή περπατούσε πάνω στην αποβάθρα της Λεμεσού, και πάντα επέλεγε την ώρα του ηλιοβασιλέματος ενατενίζοντας, με ποιητική ενσυναίσθηση, τα πορφυρά χρώματα από το ηλιόγερμα, που χρωμάτιζε την πόλη. Με την ίδια οπτική συμπεριφορά ανοίγαμε διάλογο, μιλούσαμε για ποίηση, και, για την ποιητική συναισθησία, που «προκαλούσε» τον ορίζοντα και την πόλη, η ομορφιά από το χρώμα στη θάλασσα. Είχε ένα νατουραλιστικό ρομαντισμό που εξανθρώπιζε το φαινόμενο των χρωμάτων, δίδοντας πρόσωπο στη Λεμεσό! Μιλούσαμε για την ποιητικότητα της φύσης, για τη θάλασσα και την πανσέληνο, και πώς – καμιά φορά – το φεγγάρι «αγκάλιαζε και τον ήλιο»!

– Ο έρωτας του Απόλλωνα με τη φύση, ήταν ορατός από την αποβάθρα του παλιού λιμανιού, την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Ο ερωτευμένος με τη φύση ποιητής, ακούει τους καλπασμούς των αλόγων, που σέρνουν το άρμα του θεού Ήλιου, ακούει και τις χορδές της λύρας, που συνοδεύουν τον συριγμό από τα «σπλάχνα» του Αιόλου, που σαν ο θεός του Ανέμου, «προκαλεί» την ηρεμία της θάλασσας με τα πρώτα μουσικά κύματα του ηλιοβασιλέματος…

– Εκεί, κοντά στη θάλασσα και την πόλη, η ποίηση, διδάσκεται την εικαστική τέχνη, κι ο ποιητής «ζωγραφίζει» το μπλε να γεννά τα αμέτρητα, ανάμικτα από χρυσοκόκκινες αποχρώσεις, λευκά σωματίδια των κυμάτων! Όλα τα χρώματα, που απορρόφησε η θάλασσα, αντανακλούσαν ημιτονοειδή κύματα των αποχρώσεων του κόκκινου, του κίτρινου και του χρυσού, με άρωμα ηλιοβασιλέματος…

– Απολαμβάναμε την ποιητικότητα και τον ήχο των χρωμάτων της Δύσης του Ήλιου, μού έδειχνε το κοκκίνισμα της πόλης, και του έδειχνα το χρύσωμα των νερών της θάλασσας! Το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα του μόλου, είχε για ποιητή τον ίδιο το «θεό της ποίησης», γιατί δεν έσβηνε με τον χρόνο. Τι κι αν ο Ήλιος έδυε σιγά-σιγά μέσα από τα κλαδιά της φοινικιάς στο βάθος; Ο Απόλλωνας, πάντα κρατά τη λύρα στον χώρο των ποιητών!

– Το χρυσοκόκκινο βλέμμα του Απόλλωνα, μάς χάδευε, περνώντας μέσα από την πόλη και από της φοινικιάς τα μεγάλα φύλλα – κάπου μεταξύ της εκκλησίας του Άη Αντώνη και του Τζαμιού, που βρίσκεται στην καρδιά του παλιού «τουρκομαχαλά» της Λεμεσού, η θεότητά του, τραγουδούσε ακόμη και μέσα στα αρωματισμένα κύματα, από τα ηλιο-βασιλεμένα νερά της θάλασσας! Πάντα, ο Μίμης, βρισκόταν στην ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο, δεν έχανε το ραντεβού με τον Απόλλωνα, τον έβλεπε να περνά «χαϊδεύοντας» τις κοκκινοχρυσίζουσες «παλάμες» του φοινικόδεντρου και την παλιά πόλη.

– Ακόμη κι’ όταν ο ποιητής έφυγε, τον συναντούσα καμιά φορά νοερά, να θέλει να δει την κοκκινισμένη φοινικιά, λες και επαναλάμβανε τον στίχο του για τη ζωή να τον τραγουδά η πόλη, «Και πες: Όχι, στην άρνηση/ Όχι, στο θάνατο/ Και πες: Ναι, στο φως/ Ναι, στη ζωή/ Για πάντα Ναι, στη ζωή»! Κι’ όμως, φίλε Μίμη, από τότε που μας έφυγες, δεν μπορούμε να δούμε πια τη Φοινικιά, ούτε το τζαμί, ούτε και τον Άη Αντώνη να γίνονται ένα με το ηλιοβασίλεμα. Η φύση μεταμφιέστηκε σε «μπετόν», από το ξεκίνημα της γραφικής αποβάθρας…

Αν πήγαινες στην αποβάθρα του Μόλου,
σήμερα, φίλε, δεν θα (έ)βλεπες την ίδια
πορφυρόλουστη ουσία,

δεν θα (ε)γλείφε ο ήλιος μιναρέδες κι εκκλησιές,
ούτε τα σπίτια, ούτε και την φοινικιά,
που στέκει ολόρθη,

κρυμμένο, τώρα, ειν το βλέμμα του Απόλλωνα
από την σκιά των «αρχιτεκτονημάτων»,
που τύφλωσαν την αποβάθρα, προς την πόλη…

(«Το ποίημά μου <<τυφλωμένη αποβάθρα της Λεμεσού>>,
γράφτηκε ως αφιέρωμα στον αοίδιμο ποιητή, Μίμη Ιακωβίδη»: Κρίστης Χαράκης).

– Οι στίχοι, του αείμνηστου Μίμη Ιακωβίδη αποτελούν μια ιστορία εμπνευσμένου στοχασμού ζωής, είναι μια πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη στίχων, με ποιητικό οραματισμό για το μέλλον! το «για πάντα ΝΑΙ, στη ζωή, στην πατρίδα, στην ελευθερία», παραμένει μια αιώνια ορατή ανάδραση από τον κόσμο των Μουσών!

Κρίστης Χαράκης
23 Σεπτεμβρίου, 2013