ΤΑ ΘΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΜΒΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΚΡΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΑ ΚΡΙΣΤΗ ΧΑΡΑΚΗ

Τα Θήτα του Θάμβους του Ανδρέα Μακρίδη

 

 Σημείωμα Δρα Κρίστη Χαράκη

 

 

Σε μια νέα συλλογή 2005-2008 κυκλοφόρησε η ποιητική δουλειά του Ανδρέα Μακρίδη, τα Θήτα του Θάμβους. Το βιβλίο, σε εκδόσεις Αριστοτέλους,  είναι γραμμένο σε πολυτονικό χαρακτήρα, όπως αρμόζει το θάμβος και η λειτουργική δομή του λόγου του. Η αρχιτεκτονική του λόγου, σε ενιαία σύλληψη αυτοποίησης και διαδράσεων στίχων και τίτλων, αρχίζει από το διχαλωτό κατώφλι της αρχαίας γραμματείας αλλά και των πρώιμων παιδικών φωνηέντων για να ανοιχτούν οι αψίδες κι’ οι θόλοι των μετα-επιπέδων της καθαρεύουσας και της πανελλήνιας δημοτικής, πάντα σε αναφορά μορφών αυτοαναφοράς και παρατήρησης με τις ρίζες της γλώσσας και των μεσογειακών συναισθημάτων, που επικεντρώνονται στο στοχασμό ενός εξελισσόμενου αυτοαναπαραγόμενου Homo universalis. Ο χαρακτήρας της πέννας έντεχνα αφήνει τον αναγνώστη να μπει σε ένα ταξίδι αφαίρεσης, που επανεισάγει από την παντομίμα των πολυσύχναστων δρόμων στην διαλεκτική όχι απλώς της ποίησης, αλλά της αυτοποίησης, της αυτοαναπαραγωγής στοχασμού.

 

Η αυτοαναφορά του ελεύθερου, θα έλεγα, επαναστάτη-στοχαστή διαπιστώνεται στο πραγματικό δύσκολο έργο που μας παρουσιάζει η συλλογική έκδοση «τα Θήτα του Θάμβους», γιατί με καινοτόμο μαεστρία εφάπτεται της ηρακλειτικής ποιητικής, αφήνοντας ελεύθερους διαύλους στον αναγνώστη να γίνει πανόπτης-ταξιδευτής μέσα από την σύγχρονη διαλεκτική της ομοιο-σύστασης των εξελισσόμενων σε στίχους φιλοσοφικών fractals,  αλλά και της διαφορο-σύστασης σε προβληματισμούς από τα κοινωνικά, τα πολιτικά και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα των καιρών μας.

 

Με τα ερωτικά μοντέλα των ροών του ανθρώπινου συναισθήματος και του ανθρώπινου πάθους των διασταυρωμένων στίχων που εστιάζονται στη «θηλυκότητα του θήτα», απελευθερωμένος ο δημιουργός, με το σύγχρονο πνεύμα του ευρωπαϊκού μετα-μοντερνισμού, προτείνει τη φιλοσοφία στην ποίηση και στο λόγο, επανεισάγοντας τον ρεαλισμό για το ωραίο και για το άσχημο. Έτσι, δεν δανείζεται απλώς χρωματισμούς και σχήματα από τις εικαστικές τέχνες και από τις διαδικασίες της θεατρικής θέασης, αλλά αυτοδημιουργεί και κινεί με ευλάβεια την δική του ποιητική παντομίμα, υμνώντας το αιώνιο κάλλος της χημείας  του ανθρώπου με τη φύση, αλλά και την ελευθερία της σκέψης σε στιχουργική guerrilla art.

 

(σειρά: κριτικές)