ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΕΠΩΔΥΝΗ ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ», ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ 1995

Εκ βαθέων

Μια ζωή ενώπιον Σου προσέρχομαι, Κύριε.
«Γη και σποδός»

Εντός σώματος
και εκτός σώματος,
κατάστικτος.

Τα χέρια μου πάντα δεητικά υψωμένα.
Πού χιτώνας απαστράπτων;
Πού ένδυμα γάμου!
Πού λάδι ή λαμπάδα αναμμένη!
Ρακένδυτος
Γονυκλινής
Εφάμαρτος
Επιστρέφων.
Ο αιωνίως φέρων
της δουλείας τα στίγματα.

Πάφος
31.10.1992
 

 

Οι ποιητές

Στον ποιητή Νίκο Β. Τυπάλδο

Το καντηλάκι μας όσο ανάβει,
Όσο με το πέρασμα του χρόνου
τα πόδια μας σηκώνουν το κορμί μας
και περπατάμε , έστω με υποστηρίγματα.
Όσο η σκέψη μας φωτίζεται και υφαίνει
Όσο το χέρι ατρεμούλιαστο
μπορεί να γράφει στο χαρτί τους στίχους,
Ας είμαστε, Χριστέ μου, οι ποιητές
μέσα στο δάσος Σου τ΄ αηδόνια.
Μες τα πυκνά φυλλώματα,
στις κρύες πηγές.
Άγριες τίγρεις, θηρία αιμοβόρα,
ας μη θρονιάσουν, μέσα μας, τα πάθη
μα δώσε, ως την ύστερη στιγμή μας,
θερμά παρακαλώ Σε,
ειρηνικά τα τέλη και καθαρό το λογισμό μας
να Σε υμνούμε, Θεέ μου,
με το στίχο.
 

 

Μεσοκαλόκαιρο

Κύριε,
Σε είδα να κυριαρχείς στο λουλούδι
με τα χρώματα.
Στα στιλπνά φτερά του κύκνου.
Στα λευκά άνθη της αμυγδαλιάς.
Στον ώριμο καρπό των δένδρων.
Στη φωνή του αηδονιού, που απόψε
δε λέει να σταματήσει στο μεγάλο
πλατάνι του χωριού μου.

Σ’ άκουσα στην κραυγή του αετού
που σκίζει,
με τα δυνατά φτερά του, τον αιθέρα.
Σ’ αγάπησα, Κύριε,
όταν Σε συνάντησα
στου χιονιού τη λευκότητα στο Τρόοδος.
Με όλη την καρδιά μου, Σε δόξασα
όταν μεσοκαλόκαιρο με δρόσισες
στη δροσερή πηγή
του ορεινού χωριού μου.

Λάνια
Καλοκαίρι 1990

 

 
Λυτρωτική ικεσία

Το φως σου καίει.
Το ηλιοκαλόκαιρ΄ ωριμάζει τους καρπούς.
Αποξηραίνει το στάρι.
Είναι φορές όμως που καίει.

Πώς να Σε κοιτάξω με γυμνό μάτι;
Δεν είμαι, Κύριε, καθαρός ως η χιών.
Δεν είμαι λευκός πια, Κύριε,
Κι ευώδης ως το κρίνο.
Για να λευκανθώ πρέπει να πάρω
ξανά και ξανά όλους τους δρόμους.
Ν’ αφήσω δίκτυα στεναγμών στην παραλία
με τόλμη.
Ν’ ανέβω ερημίτης ασκητής σε σκήτες.
Εκεί πια γέρων με κρουνούς δακρύων
τύπτοντας και πάλι το αμαρτωλό μου στήθος
ίσως πετύχω μυστικά τη Θείαν έλλαμψη.

Σε ικετεύω, Κύριε, οι στίχοι μου
προσευχές ανεβαίνουν στο θρόνο Σου.
Η ποίηση, λυτρωτική ικεσία,
αμαρτωλού ανθρώπου δέηση,
ευφραίνει την ψυχή μου.

Λεμεσός 29.09.1990