ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ (2008)

Αυταπάτες (2008)
ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

(Ο Άρης κάθεται με τον Ντίνο στον καναπέ. Πίνουν καφέ και καπνίζουν. Ο Ντίνος με τζην και καρό πουκάμισο. Ο Άρης με παντελόνι γκρι και πουκάμισο γκρι ριγέ).

ΝΤΙΝΟΣ: Και που είπες ότι πήγε η μανταμίτσα;
ΑΡΗΣ: Στο κομμωτήριο. Δεν θα έρθει πίσω πριν τις πέντε η ώρα.
ΝΤΙΝΟΣ: Να μιλήσω ελεύθερα τότε.
ΑΡΗΣ: Μα γι’ αυτό σου’ πα να έρθεις τώρα, για να μιλήσουμε άνετα. Λοιπόν τι γίνεται, βρήκες τίποτα;
ΝΤΙΝΟΣ: Όταν ο Ντίνος αναλαμβάνει κάτι το φέρνει εις πέρας (με μαγκιά). Μόνο που να ….
ΑΡΗΣ: Τι;
ΝΤΙΝΟΣ: Να, παραδάκι δε βλέπω.
ΑΡΗΣ: Θα δεις όταν μου πεις τι βρήκες.
ΝΤΙΝΟΣ: Πάει καλά… Έψαξα που λες από κει, από δω, ρώτησα δυο-τρία παιδιά δικά μας, περπατημένα, που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα. Αλλά λάδωσα για να μάθω.
ΑΡΗΣ: Καλά, καλά. Θα πληρωθείς και με το παραπάνω.
ΝΤΙΝΟΣ: Μα η δουλειά έχει έξοδα. Λάδωσα σου είπα.
ΑΡΗΣ: Και πόσα λάδωσες;
ΝΤΙΝΟΣ: Για να κάνω τη σούμα. (Σκέφτεται.) Εξακόσια ευρώ μέχρι τώρα.
ΑΡΗΣ: Τι; Εξακόσια ευρώ για να ρωτήσεις και μόνο; Με δουλεύεις φαίνεται.
ΝΤΙΝΟΣ: Αν σου φαίνονται πολλά, σταματώ εδώ και ΄΄σπάζω΄΄ μόλις με ξοφλήσεις.
ΑΡΗΣ: (Σκεφτικός.) Έλα βρε παιδί μου, αρπάχτηκες κιόλας. Πες μου τι έμαθες;
ΝΤΙΝΟΣ: Τα έξοδα πρώτα, αφεντικό, το παραδάκι πρώτα και ύστερα όλα τ’ άλλα.
ΑΡΗΣ: Θα στα δώσω αύριο.
ΝΤΙΝΟΣ: (Σηκώνεται να φύγει.) Άμα είναι για αύριο, τα λέμε αύριο.
ΑΡΗΣ: Κάθησε παιδί μου, που πηγαίνεις; Δεν παίρνεις από λόγια βλέπω. Θα στα φέρω τώρα. Περίμενε. (Βγαίνει από την σκηνή.)

(Ο Ντίνος μένει μόνος και περιεργάζεται τα πάντα. Βρίσκει ένα ασημένιο μικρό μπιμπελό και το τσεπώνει καθώς ακούει τον Άρη να επιστρέφει.)

ΑΡΗΣ: Να, μέτρησε τα αν θέλεις. Εξακόσια ευρώ.

(Ο Ντίνος τα παίρνει, κάθεται στον καναπέ και τα μετράει.)

ΝΤΙΝΟΣ: Εντάξει είσαι αφεντικό.
ΑΡΗΣ: Τώρα η σειρά σου να φανείς εντάξει.
ΝΤΙΝΟΣ: Άκου λοιπόν. Οι πληροφορίες που μάζεψα λένε πως βρίσκεται αυτή την στιγμή στην Κύπρο κάποιος Ολλανδός που πολύ θα τον ενδιέφερε το εμπόρευμα.
ΑΡΗΣ: Και πως έτυχε να ‘ναι δω στην Κύπρο τώρα που τον χρειάζομαι; Μήπως είναι τίποτα στημένο;
ΝΤΙΝΟΣ: Όχι, όχι. Έχει έρθει για μια άλλη δουλειά αλλά φαίνεται πως ακόμα δεν τα βρήκαν στα λεφτά. Έτσι χραπ, μπαίνουμε εμείς και βουτάμε το παραδάκι.
ΑΡΗΣ: Για πες ν’ ακούσω. Πως θα επικοινωνήσω μαζί του;
ΝΤΙΝΟΣ: (Βήχει.) Μα … αυτό θα κοστίσει αφεντικό. ΑΡΗΣ: Πόσα θα κοστίσει, βρε άχρηστε; (Τον αρπάζει από το γιακά.) Τώρα μόλις σου ‘σκασα εξακόσια ευρώ. Δε σου φτάνουν;
ΝΤΙΝΟΣ: (Αγριεύει). Α, για παράτα με! (Του κατεβάζει τα χέρια.) Δεν φτάνει που δεν ξέρεις απ’ αυτές τις δουλειές, μου κάνεις και τον νταή. Άντε γεια μας. (Πάει να φύγει.)
ΑΡΗΣ: Που πας μωρέ; Για έλα ’δω. Αρχίσαμε μια δουλειά και θα την τελειώσουμε. Δεν έχει να κάνεις πίσω, όπως δε θα κάνω ούτε εγώ. Αλλά τα ζοριλίκια δε μ’ αρέσουν εμένα, να το ξέρεις. Γι’ αυτό παράτα τα. Αυτή είναι η τελευταία φορά που σου κάνω τα χατίρια, ακούς; Πες μου τι θέλεις λοιπόν να στα δώσω. Με σένα που ’μπλεξα καλά να πάθω.
ΝΤΙΝΟΣ: Θα μου δώσεις οχτακόσια ευρώ για να σε φέρω σε επαφή μαζί του και όταν κλείσει η δουλειά θέλω άλλα χίλια πεντακόσια.
ΑΡΗΣ: Δηλαδή το όλο άλλες δυο χιλιάδες τριακόσια. Μήπως νομίζεις πως είμαι εκατομμυριούχος;
ΝΤΙΝΟΣ: Θα γίνεις άμα πουλήσεις το εμπόρευμα. Και θα κάνεις και την πάπια κιόλας, που σε είδα, που σε ξέρω.
ΑΡΗΣ: Πανάθεμα το λόγο που με αναγκάζει να το κάνω.
ΝΤΙΝΟΣ: Άκου κύριος, εμένα δε μ’ ενδιαφέρει τι κάνεις ούτε γιατί το κάνεις. Εμένα με νοιάζει να πέσει το παραδάκι. Αν δεν μπορείς με γεια σου, με χαρά σου.
ΑΡΗΣ: Δεν έχω άλλα λεφτά στο σπίτι και βέβαια δεν πρόκειται να σου δώσω επιταγή.
ΝΤΙΝΟΣ: Αυτό δα μας έλειπε! Εγώ το μόνο πάρε-δώσε που έχω με τις τράπεζες είναι το σούφρωμα. (Γελά).