ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΕΝΟΡΑΣΗ», ΚΥΠΡΟΣ 1980

Ωδή

Η χαρουπιά μ’ έθρεψε
Το θρουμπί* ανθισμένο με μύρισε.
Η μέλισσα η τρυγήτρα
γλύκανε το στόμα μου μέλι.

Η ελιά ριζωμένη στον ακρόκρεμνο
λάδωσε στο τραπέζι μου φαί
απ’ τα βάθη των χρόνων.
«Εις το όνομα του Πατρός…»
βάπτισε, κήδεψε
χριστιανά τα παιδιά μου.

Ζευγολάτες με βουκέντρες
κι άροτρα
αυλάκωσαν για το σπυρί το στάρι
τον πλατύ σου κάμπο
μη μείνουν χωρίς ψωμί
χιλιάδες στόματα.

Στις πλαγιές μου, νότια
ριζωμένο τα’ αμπέλι.
Πιθάρια το φημισμένο κρασί
σε φλασκιά
το ζητούσαν ρηγάδες.
Κι η καρδιά μου, όλο μέταλλο.
Ασπίδες και δόρυ.
Αρχαία χαλάσματα.

Σαλαμίνα
Ιδάλιο, Σόλοι..
Δέκα τόσα βασίλεια.

Κι ήταν τυφώνες.
Καταιγίδες και τέρατα.
Λοιμοί, λιμοί, και σεισμοί.
Καταποντισμοί κατά τόπους και χρόνους.
Κι ήταν πελώρια κύματα.
Επιδρομές αλλοφύλων.
Κι ήταν νύχτες μακρές.
Το χαμόγελο λίγο.
Δούλευαν ο βούρδουλας, η αγχόνη
το τσεκούρι κι ο πόνος.
«Ρομφαία οξεία και δίστομος».
Κι η ελπίδα κρυφή – μες το ερείπιο.
Στις πληγές μου λάδι, επίδεσμος.
Κι έζησα – ώ θάμα –
Να ‘μια!
Με το μισό κορμί πληγιασμένο
να πολεμώ με σπαθί στους αιώνες.

15.4.1980

*θυμάρι, θρούμπη

 

 
Οι νέες πατρίδες

«Νέα Ιωνία»
«Νέα Χαλκιδών»
«Νέα Έφεσος»
«Νέα Φώκαια»
«Νέα Σμύρνη…»

Τοπωνύμια
Ονομασίες
επίμονα εφιαλτικές.
Άνθρωποι στα περίγυρα της Αθήνας
ως τα χτες μες στη φτώχεια.
Σκυμμένοι στο θάνατο.

Θεέ μου!
Θεέ μου!
Στα περίγυρα κάποιας Αθήνας
ποτέ «Νέα Κύπρος».

Αθήνα 23.9.1979
 

 

Ενόραση

Χτες σ’ είδα Ομορφοκαβαλλάρη μου
να σπρώχνεις το κοντάρι
ως το λαιμό του δράκοντα.
Κι η Ρηγοπούλα μου αναθάρρησε
κι είπε να κλάψει.
Κλάψε της είπα.
Κι ακούστηκαν ευτύς καμπάνες
απ΄ τα βουβά καμπαναριά
και σήμαντρα.
Κι ήταν η Παναγιά η Γλυκιώτισσα..
Κι ήταν λυτρωτικός χαρούμενος
της Καρπασίας ο ήχος.

Πάσχα 1980

 

 

 

Προφητεία

«και λίθος ο πατάξας την εικόνα εγεννήθη όρος μέγα και επλήρωσε πάσαν την γην…»
Δανιήλ Β΄35

Κανείς δεν έλεγε ποτές να κυλήσει.

Κοιτούσε απ΄ το ύψος τους ανθρώπους.
Τους άφηνε να χτίζουν πολιτισμούς.

Κι ήτανε ευδαιμονία.
Κυλούσε ο χρόνος.
Χιλιετηρίδες.
Κι ύστερα σώθηκε στην κλεψύδρα.
Κύλισε ο Βράχος.

Όλα τα σάρωσε.
Κι έμεινε Αυτός
– η Βασιλεία Του.
Μόνη,
αμετακίνητη.

18.2. 1980