ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ «Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΟΝΗΣΙΛΟΣ», ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ 1989

Στη δοκό της αγχόνης

Μου λες να ξεχάσω τα παιδιά στην αγχόνη
Να παραμερίσω όλο εκείνο το πολύ μου πάθος
για τη λευτεριά της Πατρίδας.
Να παραδώσω στην πυρά όλα εκείνα
«τα δια χειρός ηρώων» επιθανάτια γράμματα
που τα διαβάζω κάτ’ επανάληψη
και με κρατούν άγρυπνο.
Εγώ σου λέω δεν μπορώ.

Μια ζωή τώρα τις μεταμεσονύχτιες ώρες
με πιάνει ρίγος σαν ακούω τα βήματά τους
να οδεύουν.
Σαν ακούω τα τραγούδια τους να δυναμώνουν.
Σαν τέλος ακούω να πνίγεται μαζί τους
δολοφονημένος
ο Ύμνος της Ελευθερίας
ύστερ΄ ακριβώς απ’ τον ξερό γδούπο της ανοιγμένης
καταπακτής.

Ω! τα κορμιά τους έτσι που αιωρούνται δεκαετίες
τώρα στη δοκό της αγχόνης!
Ω! τα’ άγια κορμιά τους δεκαετίες τώρα
που ΄ναι θαμμένα στα φυλακισμένα Μνήματα!

Λεμεσός
20.4.1986 – 20.2. 1987

 

 

 

Κανείς εδώ

Αιώνες ο Ονήσιλος πέφτει κάτω απ’ το άλογο
μ’ ένα κοντάρι ορθό στο στήθος.
Είδα το όραμα
χαμένο μες το βύθος.
Οι «προδότες;», ρώτησα.
Κι οι «Πέρσες;», ψιθύρισα.
Μένοντας δίχως άπνα
πεσμένος εκεί μέσα στα «γαίματα»
στη Σαλαμίνια πεδιάδα με τα κορμιά
και τ΄ άλογα τα ιδρωμένα
ο επαίσχυντος
του κόβει το κεφάλι.
Κι’ αποκοιμήθηκε ο Ονήσιλος
Ερινύα ή θάνατος.
Παγίδα.
Κι απέ
κανείς εδώ δεν μπόρεσε να τη γητέψει τη σκλαβιά.

Κανένας.

Μιλάνο – Σερένιο
1984 4η πρωινή.
 

 

 

Αμαθούντα

Αναζητούσα μιαν αξίνα
να ξεθάψω τη χαμένη πολιτεία.
Όγκοι από χώμα κι ο χρόνος
οι αιώνες που ήρθαν
ανελέητοι
την ποδοπατούν ακόμα.

Τι να ΄χει απομείνει απ’ το χρόνο;

Κι ο Ονήσιλος;
Προσπαθώ να περιμαζέψω
τη φωνή του Ήρωα – Πατριώτη.
Προσπαθώ μέσ’ από τους αιώνες
να περιμαζέψω το ρωμαλέο βηματισμό του.

Η πανάρχαια γη φωσφορίζει ακόμα
τα ιερά κόκαλα.
Οι πελαγίσιες αύρες αναζητούν με μανία
τις εχθρικές γαλέρες.
Κι αυτές,
αυτές
αιώνες τώρα αποβιβάζουν στρατεύματα
κατοχής.

 

 

 

 

Το μισοφέγγαρο

Ιδού καταγράφω επακριβώς την κάθε κίνηση
του εισβολέα.
Οσφραίνομαι τη βαρειά μυρουδιά
απ΄ τα ανατολίτικα τηγάνια.
Περιπλανιέμαι στο Μακρύδρομο.*
Οδύρομαι στη μοιρασμένη Λευκωσία.
Καταντικρύ μου στο βουνό η ημισέληνος
προκλητική
ονειδίζει σαρκαστικά τη μοίρα
της «πάλαι ποτέ» ένδοξης Φυλής μου.

Λευκωσία
22.2.1988