Ανδρέα Χατζηχαμπή «ΟΝΕΙΡΑ ΑΜΕΝΗΝΑ», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014
Αναφορά στο ποίημα της συλλογής: Ό,τι έγραψα
Στην ποιητική συλλογή του αγαπητού μας Α. Χατζηχαμπή «Όνειρα αμενηνά», ανάμεσα σε άλλα ξεχωριστά ποιήματα που διακρίνονται για τη συνεκτικότητα αλλά και για την αρτιότητα τους, στη σελίδα 41 ξεχωρίζει και το ποίημα που φέρει τον τίτλο «Ο,ΤΙ ΕΓΡΑΨΑ». Σ’ αυτό ο ποιητής – δημιουργός κάνει αρχή με μια τρυφερή συνομιλία με τον Ποιητή και Δημιουργό του παντός. Με σεμνότητα απευθύνεται στον Κύριο. Εννοεί ασφαλώς τον Κυρίαρχο των πάντων και Παντοκράτορα, για το τόλμημά του να γράφει ποίηση. Με απολογητικό μάλιστα ύφος αναφέρει:
«Δεν με ενδιαφέρει ποτέ Κύριε/ να αρέσω στον κόσμο./ Ό, τι έγραψα ήθελα να το διαβάσουν/ οι μέλισσες, οι ποταμοί, οι θάλασσες, να μπορούν να το μαζέψουν / ως μια αγκαλιά αγρολούλουδα/ ή έναν αμφορέα με ρέον φως/ τα παιδιά του κόσμου./ Ό, τι έγραψα ήθελα μόνο/ να είναι μια ζωγραφιά του ονείρου/ για τα παιδιά του κόσμου»
Στους στίχους του πιο πάνω ποιήματος διακρίνουμε καταρχήν να υπάρχει, κοντά στ’ άλλα, όπως και σε ορισμένα άλλα του ποιήματα, ήθος και γραφή, που σε κάποια σημεία, θυμίζει γραφή Νικηφόρου Βρετάκου ή ποιητών όπως ο Νίκος Αρβανίτης, ο αείμνηστος Νίκος Β. Τυπάλδος, ο Ματθαίος Μουντές ή ο Παντελής Πάσχος και άλλοι. Ποιητές που ανήκουν σ’ ένα από παρακλάδια των Ελληνικών μας Γραμμάτων, στα Ελληνορθόδοξα Γράμματα. Η θρησκευτική ποιητική δημιουργία, είναι ευρέως γνωστό, πως ανήκει στις πιο δύσκολες ποιητικές δημιουργίες. Εδώ ο ποιητικός λόγος, για να είναι γνήσια και αληθινή ποίηση, πρέπει να είναι, κυρίως, έμμετρος βιωματικός λόγος. Ο λόγος του χριστιανού ποιητή, ταπεινός, φυτρώνει και αναπτύσσεται και γίνεται δέντρο έξω από τον περίβολο του ναού και οι ρίζες του, απλωμένες, παίρνουν τη δύναμη και τους χυμούς κάτω από το ιερό βήμα και την Άγια Τράπεζα. Τον χριστιανό ποιητή – λογοτέχνη «δεν τον ενδιαφέρει ποτέ Κύριε / ν’ αρέσει στον κόσμο» ( αναφέρομαι στους δυο πρώτους στίχους)
Από κάποιο σημείο ξαναδιαβάζω το ποίημα:
«Ότι έγραψα ήθελα μόνο
να μπορούν να το διαβάσουν
οι μέλισσες, οι ποταμοί, οι θάλασσες,
να μπορούν να το μαζέψουν
ως μια αγκαλιά αγρολούλουδα
ή έναν αμφορέα με ρέον φως
( πολύ δυνατός εδώ ο στίχος)
τα παιδιά του κόσμου.
Ότι έγραψα ήθελα μόνο
να είναι μια ζωγραφιά του ονείρου
για τα παιδιά του κόσμου»
Ο ποιητής θέλει, επιθυμεί στην ουσία αυτό που έγραψε – εδώ ας θυμηθούμε τον τίτλο του ποιήματος, «Ο, τι έγραψα» « να μπορούν να το μαζέψουν / ως μια αγκαλιά αγρολούλουδα/ ή έναν αμφορέα με ρέον φως/ τα παιδιά του κόσμου»
Στο κρίσιμο αυτό σημείο ο ποιητής, με το συγκεκριμένο ποίημα ή και με τα άλλα ποιήματά του, επιζητεί οι στίχοι του να ΄ναι αγρολούλουδα. Αγρολούλουδα φυτρωμένα στον κάμπο, για να μπορούν και να έχουν τη δυνατότητα να τα «μαζέψουν.. τα παιδιά του κόσμου». Θέλει η ποιητική του γραφή, να μην την πνίγει το σκοτάδι αλλά να τη λούζει το ζωογόνο φως . Να΄ ναι αμφορέας γεμάτος «με ρέον φως».
Και διερωτώμαι. Με ρέον φως δεν πρέπει να είναι λουσμένη η αληθινή ποιητική δημιουργία; Ο γνήσιος ποιητής, μέσα από την κάθε ποιητική του συλλογή, μαζεμένα «σε αμφορέα» δεν πρέπει να φυλάει τα ποιήματά του και να τα προσφέρει «ρέον φως» για τα «παιδιά του κόσμου»; Ότι με έμπνευση γράφει αποτελεί, παράλληλα, και «μια ζωγραφιά του ονείρου». Του αποκλειστικά δικού του ονείρου και αποδημώντας αφήνει το «αποκλειστικό του όνειρο», τα οράματα του γραμμένα σε ποιητικό λόγο, κληρονομιά «για τα παιδιά του κόσμου». Αν είναι έργο άξιο προσοχής, αν είναι αξιόλογο, αν είναι ακριβώς «ρέον φως» θα είναι μια κατάθεση ενός φωτισμένου πνεύματος για τις επόμενες γενιές του κόσμου.
Ο κάθε αληθινός ποιητής, ότι έγραψε, στ’ αλήθεια, δεν το έγραψε με το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου; Σ’ αυτό τον κόσμο του φωτός βλέπω πως από τα πρώτα δειλά του βήματα άρχισε να κινείται και επιζητεί να δημιουργεί ο ευαίσθητος ποιητής Ανδρέας Χατζηχαμπής. Σε μια δημιουργική προσπάθεια που ευχόμαστε, με την πάροδο του χρόνου, να ωριμάζει, να δένει, να συμπυκνώνεται και περισσότερο να καρποφορεί.
Γιώργος Πετούσης
Leave a Reply