ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΩΝ 2015

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ
«ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ»

(έτος ίδρυσης 2003)

Γ Ε Ν Ι Κ Η Σ Υ Ν Ε Λ Ε Υ Σ Η

28 Μαρτίου 2015

Απολογισμός του Προέδρου
Δρα Κρίστη Χαράκη

Όταν το πνεύμα στιχουργεί το γίγνεσθαι,
η προσδοκία, για δημιουργικό πολιτισμό,
μιλάει με την πραγματικότητα

Η Γενική Συνέλευση, που έχει γίνει δυο χρόνια πριν, στις 2 Φεβρουαρίου, 2013, ανέδειξε Διοικητικό Συμβούλιο της διετίας 2013 και 2014, τους Τάσο Αριστοτέλους, Αντιπρόεδρο, Γιώργο Πετούση, Γενικό Γραμματέα, Ιφιγένεια Μετόχη, Ταμία, Άντρη Χριστοφίδου-Αντωνιάδου, Μαρία Περατικού-Κοκαράκη, και Πέτρο Πόρακο Μέλη, με Πρόεδρο τον ομιλούντα. Αν και υπήρξε μια εθελούσια παραίτηση Μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου (9 Δεκεμβρίου, 2014), που έγινε σεβαστή, εντούτοις, ο χρόνος απουσίας του Μέλους μας, ήτοι: μιας μόνο της τελευταίας συνεδρίασης, ουδόλως μειώνει την αναγνώριση ενός ευδόκιμου έργου διετίας, που πρόσφερε.

Φίλες και φίλοι,
Εκ μέρους του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου σας καλωσορίζω στη Γενική Συνέλευση της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού – «ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ», για τη συμπλήρωση της διετίας 2013 και 2014. Ευχή μας είναι διακινηθεί η ελεύθερη σκέψη, δίδοντας στο μικρό μας forum τη διαλεκτική ενέργεια ψυχικής δύναμης, που χρειάζεται η αυτοτέλεια της οντότητάς μας.

Λίγο χρόνια πριν, αλλά και με το ξεκίνημα της θητείας μας, ο χώρος του πολιτισμού έγινε φτωχότερος. Η αποδημία πρώτα του Μέλους μας, ποιητή κι αγωνιστή του 1955-59, Μίμη Ιακωβίδη, κι αργότερα, κατά τη διάρκεια της θητείας μας, της πεζογράφου και ερευνήτριας Νίκης Μαραγκού, του ιστορικού – καθηγητή και εθελοντή του 1940 Φοίβου Κότσαπα, και του Μέλους μας, ποιητή – μελετητή Ανδρέα Παστελλά, που για αρκετούς από εμάς, οι τελευταίοι δυο, υπήρξαν καθηγητές και συνάδελφοι, είναι κομβικά σημεία προβληματισμού, μιας πρώτης σκέψης, αναφορικά με το εξαγώγιμο πνευματικό προϊόν, που αφήνουν αυτοί που μας φεύγουν. Τα λόγια είναι λίγα για το έργο τους• και, δεν χρειάζεται ο δικός μου λόγος, για να κάνουμε τη γραφίδα τους στον πολιτισμό μεγάλη. Η ίδια η ποιητική τους την τιμά! Και, το έργο τους παραμένει μια ζώσα κληρονομιά, για τον ποιητή του μέλλοντος. Αυτό σημαίνει αθανασία! Γιατί, κάθε φορά που διαβάζεται ένας δικός τους στίχος, μια ρήση ή φράση, και εμπλουτίζει, με αξιωματικό χαρακτήρα, τα κείμενά μας, το όνομά τους αναδύεται από το πάνθεο των Θεμελιωτών της πόλης μας!

Ως «Θεμελιωτή Πολιτισμού», έχω ονομάσει τον αυτουργό της πνευματικής δημιουργίας, τον μύστη της «ποιητικής» με την ευρύτερη έννοια του όρου, που το έργο του αποτελεί μοχλό στην όλη, εν ενεργεία, υπαρκτή πορεία του πολιτισμικού μας γίγνεσθαι. Και με αυτά τα λόγια, παρακαλώ να σταθούμε σε μονόλεπτη ενσυναίσθηση, για το έργο που μας κληροδότησαν, και για θύμηση της τέλειας ψυχικής Φιλίας των αγαπημένων μας ποιητών, Μίμη, Φοίβου, Νίκης και Ανδρέα!

Η προσδοκία μας

Η Εταιρεία μας, ως γνωστό είναι μια πνευματική οντότητα της Λεμεσού. Ένα σύστημα πολιτισμού, που ιδρύθηκε το 2003, με σκοπό να δώσει λειτουργική φωνή στον λογοτέχνη αυτής της πόλης. Πήρα τα σκυτάλη της προεδρίας το 2013, από τον φίλο Γιώργο Πετούση, με προσδοκία την ανάπτυξη καινοτομιών, που ενδυναμώνουν την οντότητά μας. Με συναίσθηση στις ποικίλες περιβαλλοντικές «προκλήσεις» – κοσμογονικές θα έλεγα στην περίοδο οικονομικής κρίσης, που μάστιζε όλο σχεδόν τον Ευρωπαϊκό Νότο – οδηγηθήκαμε, ως Διοικητικό Συμβούλιο, στην αναζήτηση ουσιαστικού ρόλου στα πολιτιστικά και κοινωνικά τεκταινόμενα του κόσμο μας. Η διαλεκτική σύζευξη της προσδοκίας με τη δυνητική πραγματικότητα, μάς οδήγησε στην εφαρμογή «τρόπων» δράσης, για μετάβαση από το δυνητικό στο δυνατό, και από το δυνατό στο πραγματικό.
Η προσδοκία δεν συμβαδίζει πάντα με την πραγματικότητα, ωστόσο, και τα δυο χρειάζονται. Για εμάς το «προσδοκία → πραγματικότητα» ήταν μια αφετηριακή συνδεσιμότητα προβληματισμού. Η προσδοκία ως γενεσιουργός πηγή ιδεών, και η δυνητική πραγματικότητα ως πηγή «προκλήσεων», είναι μια σχέση αναπόφευκτου διαλογισμού, που χαράσσει τον δρόμο προς την πραγματικότητα.
Όπως, όμως, λέει κι ο στοχαστής δυνατού-πραγματικού, «η Ρώμη δεν κτίζεται σε μια μέρα», ο εστί, η συνδεσιμότητα προσδοκίας – πραγματικότητας, αφορά την απήχηση μιας φορτισμένης, με ενέργεια, δράσης δυνητικού οράματος. Η αναλογική χρήση της ποιητικής διαλεκτικής του επικού Χορίλου, «Πέτρην κοιλαίνει ρανίς ύδατος ενδελεχείη» [μια επίμονη σταγόνα νερού ανοίγει τρύπα σε πέτρα], δείχνει με δυνατό ποιητικό τρόπο μια θεωρία του «τρόπου», αναφορικά με τη μεταφορά από το δυνατό στο πραγματικό, με κύρια μεταβλητή την επιμονή. Και, στη βάση δυο ακόμη σημαντικών μεταβλητών: του χρόνου και της δράσης, δρομολογείται μια σύνθετη προσέγγιση, που ανοίγει δρόμο στις ιδέες με τον «τρόπο», την «τροπικότητα», για να μπει ένα όραμα σε τροχιές πράξης, που, στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλει τον ποιητή να έχει λόγο για τον πολιτισμό.

Ο συμβολικός αφορισμός του Σέλεϋ, ότι «οι ποιητές είναι οι κρυφοί νομοθέτες του κόσμου», δίνει ένα ιδιαίτερο νόημα αφαίρεσης στον χώρο των δημιουργών, γιατί προσφέρει την ενσυναίσθηση ευθύνης «περί πολιτισμού» μέσω του ποιητικού διαλόγου, σαν ιδέα και σαν πράξη. Ο διάλογος, ως «εν κατόπτρω» παραμένει το καλύτερο «ποιητικό» εργαλείο στη «Βουλή των Ποιητών», γιατί μόνο ο διάλογος διασφαλίζει κριτική σκέψη και υγιή πραγμάτωση πορισμάτων.

Το επιτύμβιο επίγραμμα του μεγάλου Καζαντζάκη, το «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος», σηματοδοτεί ένα στοχαστικό βάθρο της ευθύνης του ανθρώπου των γραμμάτων της νεότατης εποχής. Επεξηγεί ο ίδιος ο Καζαντζάκης το νόημα των λόγων του αυτών: «Να νικήσω την illusion και την ελπίδα, χωρίς να με κυριέψει τρόμος, τούτο στάθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια όλη η προσπάθεια της ζωής μου. Να κοιτάξω κατάματα την άβυσσο, χωρίς να βάλω κλάματα, χωρίς να παρακαλώ ή να φοβερίζω, μα ήσυχα, γαλήνια, διατηρώντας την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος» [Επιστολή: Παρίσι, 12.12.1947].

Η Εταιρεία μας είναι υπαρκτή, με υπόσταση μέσα στο σύστημα των πολιτιστικών οργανώσεων• όμως, για να γίνει πράγματι «όντως υπαρκτή», χρειάζεται τη λειτουργική δράση να επιτυγχάνει τους επιμέρους σκοπούς της• και, είναι τότε, που λέμε ότι, τα αποφθέγματα των Σέλεϋ, Καζαντζάκη και άλλων, συγκροτούν μια αναλογική σχέση της οντότητάς μας με τον λειτουργικό εαυτό της.

Η επικοινωνία μας
Η διάσταση του χρόνου στην τελευταία διετία, μάς πρόσφερε αρκετές «μαγικές στιγμές». Κατά τον πλου, όμως, της προσδοκίας μας, προς την πραγματικότητα, παρουσιάζονταν πολλά εμπόδια. Δεν ήταν εύκολο το ταξίδι, χωρίς μια σύγχρονη επικοινωνιακή πυξίδα. Καταλήξαμε ότι χρειαζόταν ένα σύστημα επικοινωνίας, που να πλοηγεί από κοντά την ικανότητά μας, όχι με τις ντιρεκτίβες μιας πυξίδας, που δείχνει μόνο τον Βορρά, αλλά με τη διαδικασία αυτοπαραγωγής της κίνησής μας, ώστε ελεύθερα να δραστηριοποιείται το Είναι του ποιητή, με την ευρύτερη έννοια του όρου, στο περιβαλλοντικό γίγνεσθαι.

Μια από τις πρώτες προσπάθειες ήταν η κατασκευή ενός επικοινωνιακού μηχανισμού, που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ταχύτητες του γίγνεσθαι. Τέθηκαν, έτσι, οι στόχοι, για ανάπτυξη του επικοινωνιακού μας συστήματος. Χρειαζόταν ένα «εργαλείο» για μια περισσότερο λειτουργική ενεργοποίηση, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες πολιτιστικές «προκλήσεις» – ενός μηχανισμός επικοινωνίας για να εξυπηρετεί, αφενός, το Διοικητικό Συμβούλιο σε τομείς σχεδιασμού καινοτομιών, προγραμματισμού, συντονισμού και ελέγχου, και αφετέρου, τα Μέλη και την Εταιρεία, ως οντότητα, σε τομείς σύμπλευσης για δράση.

Αναφερόμενος σε επικοινωνιακά κριτήρια, επιτρέψτε μου να σας πω, φίλες και φίλοι, ότι είμαστε εδώ, τόσο ως πομποί αυτοκριτικής, για το έργο μιας διετίας, όσο, και ως δέκτες εποικοδομητικής κριτικής, για να μεταφερθούν τα συλλογικά πορίσματα στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Η σύζευξη πομπός-δέκτης, προνοεί μια έννοια διαλεκτικού ελέγχου, τόσο από τη Γενική Συνέλευση, όσο και από εμάς, για εμάς, με αυτοέλεγχο. Ο εμπλουτισμός του Διοικητικού Συμβουλίου με ιδέες, που στοιχειοθετούνται από τη σύμπλευση της σκέψης των πολλών είναι το έρεισμα, που προσωπικά αποδίδω στον θεσμό μιας Γενικής Συνέλευσης. Είναι φανερό ότι, εκεί, που η διαλεκτική κριτική σκέψη γίνει ορατή λόγιμος έκφραση, αναπτύσσεται η επικοινωνιακή συνοχή των ανθρώπων του πνεύματος και η αυτογνωσία, που κάνει τον ποιητή όντως «νομοθέτη πολιτισμού».
Αναγκαία προϋπόθεση στη διακίνηση της σκέψης είναι ο διάλογος, γιατί μόνο με τον διάλογο ανταγωνίζονται και μετρούνται οι σκέψεις μας, και εξασφαλίζεται η ακεραιότητα των πορισμάτων μας, η par excellence [κατεξοχήν] νοηματική συλλογική διαύγεια, που οριοθετεί ή/ και αναοριοθετεί στόχους, σχεδιασμούς και πράξεις. Ο διάλογος είναι το εργαλείο της δημοκρατίας που αναπτύσσει υποδείγματα συνεργασίας και γεφυρώνει τις δημιουργικές σχέσεις μεταξύ μας, που κάνουν «όντως υπαρκτή» την οντότητάς μας, μέσα στο κοινωνικό σύστημα, στο οποίο και ανήκουμε, ως υποσύστημα. Ο ανοικτός διάλογος, με τον «σπαρτιατικό κανόνα» σεβασμού της αντίθετης γνώμης, που εκλύει από τη Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου, ενδυναμώνει τη συμπόρευση της σκέψης, και αγγίζει πιο πολύ την αλήθεια.

Αφήνοντας το φιλοσοφικό στοιχείο, και εστιάζοντας στις λέξεις-κλειδιά: δημιουργικός διάλογος, προσδοκία, πραγματικότητα, δέκτης κριτικής, αλλά την ίδια στιγμή και πομπός αυτοκριτικής, συμπόρευση της σκέψης, διαλεκτική κριτική σκέψη, ιδέες, συλλογική διαύγεια, επιτρέψτε μου να οδηγήσω τη συζήτηση, αφενός, στις ανταύγειες του έργου της διετίας 2013 και 2014, που οδήγησε σε πραγμάτωση κάποιων στόχων πολιτικής και στρατηγικής του Διοικητικού Συμβουλίου και, αφετέρου, να αναμοχλεύσω «προκλήσεις», για ένα νέο πρόπλασμα δρόμου, που δίνει προοπτική στο πολιτιστικό μας σύστημα. Δεν νοείται να μιλάμε για ανέλιξη της δικής μας οντότητας, χωρίς να διεκδικούμε ουσιαστικό ρόλο προσφοράς πολιτισμού στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους νέους μας.

Γιατί, όταν οι νέοι μας, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε αποτυχημένα συστήματα εκπαίδευσης – όπου απουσιάζει το πραγματικό παιδευτικό ιδεώδες εθνισμού. Χωρίς ενσυναίσθηση ταυτότητας, φύσει και θέσει, αντιμάχονται συμπεριφορικά τον γλωσσικό, πολιτιστικό και ιστορικό πλούτο. Έχουμε τη γνώμη ότι, η απαξίωση της πολιτιστικής παιδείας στις συμπεριφορές των νέων της καθημερινότητας, δεν είναι ζήτημα αντικοινωνικής συμπεριφοράς των νέων, αλλά ανάδρασης των ελλειμμάτων υπευθυνότητας της πολιτείας, και των αντιστάσεων του λεγόμενου πνευματικού ανθρώπου, που δεν παίρνει θέση, αφήνοντας ανυπεράσπιστο τον πολιτισμό του αύριο.

Η ανασκόπηση της διετίας 2013 και 2014
Μια αναδρομική εικόνα των συνεδριάσεων, του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου, δείχνει εννέα, και επτά πράξεις, για το 2013 και 2014, αντίστοιχα, και μία πράξη το 2015, που έκλεισε τις τελευταίες εκκρεμότητες της διετίας του Διοικητικού Συμβουλίου. Στις δεκαεπτά αυτές συνεδρίες, απασχοληθήκαμε κυρίως με θεματικές, όπως:
1. η επικοινωνιακή δυσλειτουργία του συστήματός μας,
2. οι ποικίλες προβληματικές καταστάσεις της Εταιρείας μας,
3. το ζήτημα στέγασης της Εταιρείας μας.
4. η οικονομική κρίση και η θέση των πνευματικών ανθρώπων – όπου οι θέσεις μας κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο σε μορφή Διακήρυξης (ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ για την οικονομική κρίση),
5. το ζήτημα μελέτης των θεμελιωτών πολιτισμού του τόπου μας,
6. η δημιουργία ad hoc Επιτροπών στην Εταιρεία μας,
7. η κατασκευή ιστοσελίδας,
8. η «πρόκληση» συνεργασίας με διάφορους φορείς, με σκοπό την έρευνα για τον πολιτισμό, και
9. ο ρόλος της Εταιρείας μας, στα πολιτιστικά τεκταινόμενα.

Το έλλειμμα του επικοινωνιακού πράττειν
Εκείνο που αποτελεί ανυπέρβλητο περιεχόμενο της δράσης του πνευματικού ανθρώπου προς τον πολιτισμό, είναι τουλάχιστον τρεις βασικοί πυλώνες: (α) ο λόγος, που περιλαμβάνει την αυτοποίηση σε ποίηση, ποιητική, πρόζα, μελέτες, έρευνα κλπ., (β) η κουλτούρα, που περιλαμβάνει τη συμπεριφορική καθημερινότητα, με τον ποιητή στις κοινωνικές σχέσεις μας, και η πνευματική δράση, που περιλαμβάνει το ανήσυχο ενεργητικό πνεύμα του ανθρώπου των γραμμάτων, για βελτιστοποίηση της κοινωνίας μας. Στη σύγκλισή τους κτίζεται μια προοπτική τριαδικής πληρότητας, που οδηγεί στην πολιτισμική, πολιτιστική και αξιακή αριστεία. Σ’ αυτή την πληρότητα εστιάζεται a se ο προσανατολισμός δράσης, που παράγει πολιτισμό. Συνεκτικός κρίκος μεταφοράς της προσδοκίας στην πραγματικότητα, για τον καθένα μας και όλους μαζί, είναι η δημιουργική επικοινωνία.

Χωρίς τη μαγική λέξη: επικοινωνία, δεν υπάρχει υπόθεση πραγμάτωσης των στόχων μας. Έτσι, το έλλειμμα του επικοινωνιακού πράττειν, υπήρξε η πρώτη σημαντική μας ενασχόληση, που έπρεπε να επιλυθεί χωρίς αναβολές. Ένα ορατό παράδειγμα επικοινωνιακής δυσλειτουργίας, είναι κι η παρουσία περιορισμένου αριθμού των μελών στις διάφορες εκδηλώσεις. Ακόμη και στις Γενικές Συνελεύσεις φαίνεται η πραγματική εικόνα-έλλειμμα, που αναμφισβήτητα επηρεάζει τις «δομικές σχέσεις» των Μελών μεταξύ τους, αλλά και με το Διοικητικό Συμβούλιο.

Οι δυνατότητες, έτσι, του επικοινωνιακού μας συστήματος αποδείχθηκαν πιο πολύ σχηματικές και προσκολλημένες σε μια «υποκειμενικότητα» γενικού συστήματος, γιατί το σύστημα, έπασχε από αντικειμενική κλειστότητα μεταξύ των Μελών, κάτι που συνιστά «αδύνατο κρίκο» στην προοπτική της Εταιρείας μας. Επισημαίνω, επίσης, ότι η επικοινωνιακή κλειστότητα στην Εταιρεία μας, συντηρούσε διαχρονικά μια θεμελιακή υπαρξιακή δυσλειτουργία με προβληματικές καταστάσεις, όπως:
1. η ατελής διακίνηση της πληροφορίας,
2. η μη έγκαιρη οικονομική στήριξη στην Εταιρείας, στο βαθμό, που ακόμη και οι συνδρομές πληρώνονταν μόνο από ένα περιορισμένο αριθμό, των παρόντων Μελών στις Γενικές Συνελεύσεις,
3. η μειωμένη προαγωγή του έργου των Μελών μας, και
4. η σχεδόν ανύπαρκτη προώθηση των αποφάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου προς τα Μέλη, και το κατά αντιστοιχία αυξημένο έλλειμμα ανατροφοδότησης των θέσεων των Μελών.

Το επικοινωνιακό κενό αντανακλούσε, τόσο στο έργο του Διοικητικού Συμβουλίου, όσο και στην προαγωγή του έργου των Μελών μας, αφού ακόμη και ένα διαχειριστικά απλό ζήτημα – ελλείψει αποτελεσματικής επικοινωνίας, αντιμετωπιζόταν ως πολύπλοκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ελλιπής και λανθασμένος κατάλογος των διευθύνσεων των Μελών μας, που εστιάζεται σε λάθη επικοινωνιακού ελέγχου όχι μόνο του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και των Μελών μας, που αλλάζοντας διεύθυνση, δεν ενημερώνουν το σύστημα.

Καταλήξαμε στην αναγκαιότητα ότι, η οντότητά μας χρειαζόταν ένα σύγχρονο λειτουργικό τεχνολογικό «Κώδικα», με ανοικτές «δομικές γέφυρες» επικοινωνίας με το περιβάλλον, και μεταξύ Εταιρείας και Μελών. Γιατί, μόνο ένας χώρος υγιούς «επικοινωνιακής ολοκλήρωσης»,θα μπορούσε να αναπτύσσει λειτουργικά όλες τις τυπικές διαδικασίες, αλλά και την άτυπη επικοινωνία μεταξύ των Μελών. Για την αποτελεσματικότητα της Εταιρείας, χρειαζόταν η συνοχή της επικοινωνιακής μας οντότητας. Η προβλεπτικότητα, ο σχεδιασμός, η οργάνωση, ο προγραμματισμός δράσης, ο συντονισμός δραστηριοτήτων, η υποκίνηση των Μελών μας, αλλά και ο αυτοέλεγχος, χωρίς την επικοινωνιακή συνδεσιμότητα, αποτελούσαν ασύμπλεκτο διαδικασία, για τα διάφορα Διοικητικά Συμβούλια, γιατί καμιά από τις διαδικασίες διοίκησης δεν μπορεί να θεωρηθεί λειτουργική από μόνη της. Η απουσία μάλιστα της επικοινωνίας είναι a priori γενεσιουργός αιτία, που διασπά το σύνολο στα μέρη του, και μια οντότητα χωρίς συνοχή, είναι χαοτική και αναμφισβήτητα καταδικασμένη σε φθίνουσα τάση και εντροπία.

Οι ad hoc Επιτροπές
Το θέμα αναγκαιότητας μιας πολυδύναμης «ιστοσελίδας», για την Εταιρεία μας, τέθηκε και σε προηγούμενες χρονιές. Η υλοποίηση αυτής της προσδοκίας, που έγινε στον ορίζοντα χρόνου της δικής μας θητείας, έδειξε παράλληλα και την αναγκαιότητα του θεσμού των ad hoc Επιτροπών, σε ζητήματα διαχείρισης εξειδικευμένων θεμάτων.

Για ένα σύστημα οργάνωσης, όπως το δικό μας, ο θεσμός των ad hoc Επιτροπών είναι χρήσιμος, ιδιαίτερα σε τομείς διαχείρισης και έρευνας. Νοείται ότι, για τη δημιουργία μιας τέτοιας επιτροπής, πρέπει να υπάρχει η αναγκαιότητά της, όταν, δηλαδή, το Διοικητικό Συμβούλιο δεν διαθέτει τον χρόνο ή/ και την απαραίτητη γνώση, για υλοποίηση ενός συγκεκριμένου αντικειμένου δράσης. Στο στάδιο αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Υπάρχει το παράδειγμα της πρώτης ad hoc Επιτροπής, που αναφερόμεθα στην επόμενη ενότητα

Το Διοικητικό Συμβούλιο αποδέχθηκε ομόφωνα τη δημιουργία μιας πρώτης ad hoc Επιτροπής, που να λειτουργεί ως «εγχειρητικό εργαλείο», με δυνατότητα να προσφέρει γνωστική στήριξη, για την κατασκευή και τη διαχείριση μιας ιστοσελίδας της Εταιρείας μας. Στη συνέχεια, συζητήθηκαν και άλλες στοχευόμενες θεματικές, που, κατά την κρίση μας, χρειάζονται a se την πραγματογνωσία, όπως (α) η μελέτη του Πολιτισμού της Λεμεσού και της Κύπρου, μέσω των γραμμάτων και των τεχνών, που αποτελεί ένα από τους στόχους μας, που άπτεται ερευνητικής διαδικασίας, και (β) η καλλιέργεια των νέων μας, στη λογοτεχνία και τη συναίσθηση αξιών.

Η θεώρηση της πρώτης ad hoc Επιτροπής, κρίθηκε ότι, πρέπει να έχει τη δική της λειτουργική αυτοτέλεια. Με τον τρόπο αυτό αποδείχθηκε ως ένα ανοικτό λειτουργικό υποσύστημα προς το εκάστοτε Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτή τη θεώρηση την στήριξα στη βάση μιας πιθανολογικής συνάρτησης, ότι το έργο, που θα παραγόταν από μια επιτροπή πραγματογνώμων, είναι τόσο πιο πολύ αποτελεσματικό όσο λιγότερο παρεμβαίνει ένα σώμα, που δεν έχει την κατάλληλη γνώση. Έτσι, για τη λειτουργία της πρώτης ad hoc Επιτροπής, αρκεστήκαμε στην αντιπροσώπευση του Διοικητικού Συμβουλίου, και όχι στον «εκ καθέδρας» έλεγχο, δείχνοντας όχι μόνο πλήρη σεβασμό στην αυτοτέλεια της Επιτροπής, αλλά και εκτίμηση στα Μέλη που προσφέρουν εθελοντικά εξειδικευμένο έργο, για το όλο.

Η κατασκευή και διαχείριση της ιστοσελίδας της Εταιρείας
Πιο πάνω, αναφερθήκαμε στην ανεπάρκεια του επικοινωνιακού μας συστήματος, κάτι που απέδωσα στην κλειστότητα της επικοινωνίας μας, καθότι, το έλλειμμα λειτουργικών επικοινωνιακών μηχανισμών οιονεί διασπούσε τη συνοχή όλων σχεδόν των συστατικών, που συνθέτουν της αυθυπαρξίας μας.

Καταληκτικό σκεπτικό, που οδήγησε στην κατασκευή μιας ιστοσελίδας ήταν η αναγκαιότητα εφαρμογής της σύγχρονης επικοινωνιακής τεχνολογίας στα ζητήματα της Εταιρείας μας. Το αποτέλεσμα πρόσφερε συμπεριφορική προοπτική, δίδοντας στην Εταιρεία μας ένα πρόσωπο, με ικανότητα δυναμικής ισορροπίας στις ανάγκες του περιβάλλοντος. Το λειτουργικό «επικοινωνιακό πράττειν», προσφέρεται, αφενός, ως κλειδί ορθολογικής διαχείρισης της Εταιρείας, με πολυδιάστατη δυνατότητα, και αφετέρου, ως «εργαλείο», που περιόριζε την πολυπλοκότητα.

Έτσι, με την εφαρμογή της ιστοσελίδας μας, μιλάμε για μια λειτουργική κατάκτηση, που έθεσε το πολυδύναμο επικοινωνιακό πρόσωπο της Εταιρείας μας, μέσα σε σύγχρονες πραγματικές τροχιές τελεολογικών εγχειρημάτων. Ως αποτέλεσμα, τα θέματα προαγωγής του έργου των μελών μας και, γενικότερα, του πολιτισμού μας, μεταφέρθηκαν από τη δυνητική πραγματικότητα στην τροχιά της πραγματικότητας.

Η ιστοσελίδα αγοράστηκε από την εξειδικευμένη εταιρεία C.A. Evolvit Ltd., με κόστος κατασκευής και εκπαίδευσης Μελών μας € 1000 (χίλια ευρώ), συμπεριλαμβανομένου 18% ΦΠΑ [βλ. Αναπτυξιακό Αρχείο, «συγκριτική αξιολόγηση προσφορών»). Επισημαίνεται ότι, για να καταλήξουμε στη συγκεκριμένη εταιρεία, έχουν γίνει διάφανες προσφορές με αντικειμενικά κριτήρια. Το έργο είναι πληρωμένο από ένα ειδικό κονδύλι, και το μόνο που παραμένει είναι η διαδικασία φιλοξενίας της ιστοσελίδας μας στο διαδίκτυο, όπου θα έχουμε υποχρέωση για ένα ετήσιο Web-Hosting Cost €200, συμπεριλαμβανομένου 18% ΦΠΑ. Επισημαίνεται, επίσης, ότι το καλλιτεχνικό παράθυρο της αρχικής σελίδας της ιστοσελίδας μας, είναι εικαστικό δώρο από την νεαρή αρχιτέκτονα και ζωγράφο Ξένια Κοντεάτου, την οποία και ευχαρίστησα, εκ μέρους της Εταιρείας. Επίσης, δόθηκαν οι ευχαριστίες μας, και στον Δρα Κώστα Αργυρίδη, διευθυντή της C.A. Evolvit Ltd., που προσωπικά ανάλαβε την εκπαίδευση των Μελών μας.
Πρόεδρος της πρώτης ad hoc Επιτροπής ψηφίστηκε ομόφωνα, από το Διοικητικό Συμβούλιο, ο Δρ Ανδρέας Χατζηχαμπής, με σκεπτικό την υπευθυνότητα και πραγματογνωμοσύνη που διαθέτει η προσωπικότητά του. Η κυρία Ιφιγένεια Μετόχη, που διαθέτει σχετική με το θέμα εμπειρία, επελέγη ως το καταλληλότερο πρόσωπο να εκπροσωπεί το Διοικητικό Συμβούλιο. Η καλή διάθεση και το ποιοτικό έργο των δυο Μελών μας, κάτι, που δειγματικά θα δείτε σε μια παρουσίαση, είμαι βέβαιος ότι θα εκτιμηθεί τα μέγιστα. Είχα εμπλακεί και προσωπικά στην ανάπτυξη των ποικίλων κατηγοριών της ιστοσελίδας και του δειγματικού εμπλουτισμού της και, έτσι, γνώρισα, από πρώτο χέρι, το μέγεθος της εθελοντικής τους προσφοράς.

Επισημαίνω, τέλος, ότι η ιστοσελίδα μας είναι ένα πραγματικό επίτευγμα αναγέννησης του Προσώπου της Εταιρείας μας. Δίνει μια προοπτική, που συγκροτεί δυο αδιάσπαστες όψεις, μέσα στον χώρο των διεθνοποιημένων επικοινωνιακών διαύλων. Μια εσωτερική όψη «αυτοαναφοράς», που αγγίζει το δημιουργικό έργο των Μελών μας, και μια εξωτερική όψη «ετεροαναφοράς», που προϋποθέτει την παρουσία του τρίτου Παρατηρητή, αντιμετωπίζοντάς τον, όμως, όχι, ως ένα υπερβατικό Υποκείμενο, όπως το ορίζει η οντολογία, εκτός των πολιτιστικών τεκταινόμενων, αλλά ως σύστημα, που δημιουργείται από παρατηρήσεις μέσα στον κυβερνοχώρο, οι οποίες, όταν συνδυάζονται μεταξύ τους, διακρίνουν το έργο της Εταιρείας μας, από το περιβάλλον. Αποτελεί, έτσι, η ιστοσελίδα μας, ένα νέο ξεκίνημα πορείας, που προσφέρει προϋποθέσεις μετουσίωσης του έργου των Μελών μας, και τη δυνατότητα επίτευξης πολυδιάστατων στόχων της Εταιρείας μας. Μάς τοποθετεί, με άλλα λόγια, στους ανοικτούς ουρανούς του δημιουργικού επικοινωνιακού γίγνεσθαι του πολιτισμού. Και, με αυτά τα λόγια εκφράζω προσωπικά, και εκ μέρους όλων μας, τις ευχαριστίες στον Δρα Χατζηχαμπή, που ως Πρόεδρος της ad hoc Επιτροπής, φορτώθηκε το έργο κατασκευής και δειγματικού εμπλουτισμού κειμένων κατά κατηγορία, για να σας δώσει ενημέρωση για τις δυνατότητες της ιστοσελίδας, και στην κυρία Μετόχη, που ανάλαβε να συγκεντρώνει στοιχεία, για τον συνεχή εμπλουτισμό της.

Η οικονομική κρίση και το Μανιφέστο της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού – Βασίλης Μιχαηλίδης
Δεν υπάρχει προσδοκώμενη «πτήση» κινούμενου πολιτισμού, χωρίς «κενά αέρος». Αρκετές φορές αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσχέρειες ή εμπόδια, έχουν οικονομικό όνομα. Κομβικό χρονικό σημείο, που επηρέασε τον κόσμο ολόκληρο είναι το φαινόμενο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, που ακόμη βιώνουμε.

Γίναμε και εμείς ένα πάζλ του ευρύτερου ευρωπαϊκού κόσμου, που δέχθηκε το πλήγμα της οικονομικής κρίσης. Κατά την κρίση μας, η συμπεριφορά αλλοτριωμένων εθνικών και ευρωπαϊκών θεσμών, και η πτώχευση αξιών, μέσα στα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα, κτύπησαν με οικονομικό μαστίγιο τον φτωχό συγγενή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαφάνηκε ότι, τα οικονομικά κριτήρια μετέτρεψαν και τη μικρή μας κοινωνία συστημική σε θέματα, που αλλοτριωτικά αγγίζουν τα ψυχικά και τα κοινωνικά μας συστήματα. Τύχαμε, ίσως, της πιο βάναυσης μεταχείρισης, με ντιρεκτίβες συμφερόντων των άσπονδων φίλων μας. Άνοιξε η πόρτα μας, στην ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη», που μπήκε με δρεπάνι οικονομικού δημίου, επιτρέποντας στην «ελπίδα» να περπατά μόνο πάνω σε ξυλοπόδαρα. Βιώσαμε σαν λαός κούρεμα καταθέσεων και κράτους, ενώ άλλες χώρες στηρίχτηκαν με «κούρεμα χρέους», και η αναπόφευκτη κατακόρυφη πτώση της οικονομίας των νοικοκυριών μας, καθήλωσε την ανάπτυξη στην ευρύτερή της μορφή. Σαν άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα, πήραμε θέση, όπως ταιριάζει σε ένα πνευματικό ταξιδευτή, που βλέπει με ενσυναίσθηση τα πάθη στη χώρα του, και περνά «συμπληγάδες» και «κύκλωπες», για να βρει Ιθάκη.

Μέλη μας, τοποθετήθηκαν με ποικίλους τρόπους. Δημοσιεύματα, δοκιμιακές μελέτες, μονογραφίες, ημερίδες κλπ., αποτέλεσαν σενάρια διακίνησης της ελεύθερης σκέψης, δίνοντας στην Ελπίδα, ελπίδα, για να πατήσει στέρεα στη γης. Η Εταιρεία μας, με ενάργεια καταδίκασε την ύβρη από τις αλλοτριωτικές συμπεριφορικές ενέργειες και διαδικασίες του «άφρονος πλούτου», όπως θα έλεγε ο ποιητικός Αριστοφάνης, με αιχμηρό σατιρικό ύφος, τη σύγχρονη εποχή. Η «ύβρις», δεν εντοπίζεται μόνο με οικονομικά μεγέθη, αλλά κυρίως στην πτώχευση αξιών. Ψηφίσαμε και κυκλοφορήσαμε σε όλο τον κόσμο τη Διακήρυξη της 18ης Μαρτίου, 2013, με τίτλο: το «Μανιφέστο της Ευρωπαϊκής Κρίσης». Έχουμε καταγράψει πλήθος θετικών αναδράσεων από τον κόσμο των τεχνών και των γραμμάτων, αλλά και από την ακαδημαϊκή και ερευνητική κοινότητα της Κύπρου και του εξωτερικού.

Παράλληλα, της δικής μας Διακήρυξης, η καταδίκη των υβριστικών «στάσεων» του πλούτου πέρασε ως κατάντημα των κοινωνιών, και ταξίδεψε, με ποικίλες παραλλαγές, σε εκθέσεις και συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το φιλοσοφικό slogan του Slavoj Zizek: «It’s political economy, stupid», που στην Κύπρο αποτέλεσε και τίτλο ημερίδας στις 10 Νοεμβρίου 2014, και διεθνούς εκθέσεως μεταξύ 11 Νοεμβρίου – 6 Δεκεμβρίου, που έγινε στη Λεμεσό με διοργανωτές το NeMe και το Ερευνητικό Εργαστήριο Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου. Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης αναρτήθηκε, σε μέγεθος αφίσας και το Μανιφέστο της Εταιρείας μας. Επισημαίνω, επίσης, ότι το «Μανιφέστο μεταφράστηκε από τα Ελληνικά σε πέντε ακόμη γλώσσες: Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Ισπανικά, και αναγνώστηκε σε ποικίλα fora (εθνικά και ευρωπαϊκά συνέδρια, συμπόσια και δραστηριότητες βιβλιοπαρουσιάσεων).

Φίλοι και φίλες, για όσους επιθυμούν να διαβάσουν το Μανιφέστο, παραπέμπω στο τεύχος 13, Ιανουαρίου-Απριλίου, 2013, του γνωστού περιοδικού «Θέματα», εκδόσεις Αριστοτέλους. Επίσης, είναι αναρτημένο και στις έξι γλώσσες στην ιστοσελίδα μας, ως μια ειδική κατηγορία.

Σας ενημερώνω, επίσης, ότι το Μανιφέστο, μαζί με τη μελέτη «περί οικονομικής κρίσης», που φιλοξένησε το περιοδικό «Θέματα», αποτέλεσαν πρωτογενή πηγή επιστημονικής αναφοράς στη δημοσίευση τριών πανεπιστημιακών ερευνητών από το University of National and World Economy Βουλγαρίας, το ΤΕΙ Θεσσαλίας, και το University of Liverpool, των οποίων τα πορίσματα δημοσιεύτηκαν στο Journal of Management Policies and Practices, Dec. 2014, Vol. 2, No. 4, PP. 113-128, published by American Research Institute for Policy Development.

 

Απέναντι στην αλλοτρίωση του πνεύματος

«Κανένα ψέμα δεν πρέπει να λέει η ιστορία,
και σε καμία αλήθεια να μην κλείνει τα αυτιά της»
ΚΙΚΕΡΩΝ (106 π. Χ. – 43 π. Χ.)

Ο ποιητής δεν είναι μια κλειστή αφηρημένη οντότητα εκτός των κοινωνικών και πολιτικών τεκταινομένων. Ιδιαίτερα, στο βάπτισμα του πυρός προς τον πολιτισμό, ο ποιητής, σε μια πατρίδα υπό κατοχή, διαθέτει το ανοικτότερο δημιουργικό πνεύμα ενσυναίσθησης της λέξης «ελευθερία». Στην περίπτωση του νησιού μας, «ο πολιτισμός» υπερβαίνει τη λεξικολογική του έννοια, κάθε φορά που ο λόγος γίνεται αδιάφθορος συναίσθηση, αυτοποιώντας «το εύδαιμον, το ελεύθερον …, το εύψυχον».

Ο ποιητής είναι ένα κοινωνικό ον, με ελεύθερο δημιουργικό πνεύμα, ένα εκ προοιμίου υποκείμενο πολιτισμού. Αναλογιζόμενος τις υποχρεώσεις μας, μόλις τρεις μέρες μετά από τον πρόσφατο γιορτασμό της παλιγγενεσίας, κατέληξα ότι, η κυπριακή στιχουργία είναι αδιανόητο να βρίσκεται έξω από το δικαίωμα της πατρίδας για ελευθερία. Θα ήταν αφύσικο, αν ο στίχος του Κύπριου ποιητή δεν ήταν το κατηγορώ, απέναντι στην κατοχή. Και, είναι τότε που λέμε ότι η ποίηση είναι στοχαστική νομοθεσία, και, ότι δίδει ελπίδα στον πολιτισμό.

Είναι και για αυτό τον λόγο, που η Εταιρεία μας ένωσε τη φωνή της, με την Ένωση Κυπρίων Ελλάδος, καταδικάζοντας τη λογοκρισία σε βάρος στίχου του ποιήματος: «Νιόβη (1974)» – όπου, το συγκεκριμένο ποίημα του συμπατριώτη Γιώργου Μοράρη, κρίθηκε ακατάλληλο.

Αναφερόταν βλέπεται στην τουρκική εισβολή…

Επιτρέψτε μου να πάρω λίγο ακόμη από τον χρόνο σας, για μια σύντομη αναφορά. Το εν λόγω ποίημα, αφού κρίθηκε να εκπροσωπήσει την Κύπρο στην έκθεση ποιημάτων Transpecie, στάλθηκε στις 7 Μαρτίου από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, στις Βρυξέλλες. Το Transpecie, αποτελεί θεσμό ετήσιας ανάρτησης ποιημάτων σε τοίχους του Μετρό των Βρυξελών, από την EUNIC (European Union National Institutes for Culture). Ακούστε τώρα το σκεπτικό της «ακαταλληλότητάς» του: «οι Τούρκοι μετανάστες συγκροτούν μια μεγάλη τουρκική κοινότητα στις Βρυξέλλες, και σε λίγους μήνες θα γιορτάσουν την 50η επέτειο της Τουρκικής μετανάστευσης στο Βέλγιο…». Δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο, αν και απουσιάζει ένα «επειδή», στη σύγχρονη Μορφή ευρωπαϊκής «κριτικής» [λογοκρισίας].

Φίλες και φίλοι, η ενσυναίσθηση, στην ιστορική μας τραγωδία, είναι η διαχρονική ποίηση της ελεύθερης σκέψης από τον Βασίλη Μιχαηλίδη, μέχρι τον Κύπριο αγέννητο ποιητή του αύριο. Ίσως, παραμείναμε οι μόνοι στην ευρωπαϊκή οικογένεια, που βλέπει παλμό από το λουλούδιασμα του μικρού «Μη με λησμόνει», που ανθολογεί την διαχρονική ηχώ της Ηρωικής 53. Ακούστε και την τραγική ειρωνεία, από τη συμπεριφορά τω Βρυξελών: η υπεύθυνη του πολιτιστικού θεσμού Transpecie, τον συγκεκριμένο Μάρτη του 2013, που τόσο ευαισθητοποιήθηκε «να μην ενοχληθούν οι εισβολείς της πατρίδας μας», είναι η ίδια, μια Πολωνέζα.

“O tempora, o mores!” – μιλά ο Κικέρωνας στον Σοπέν, και εμείς, με στοχαστικές χορδές στίχων, ενώσαμε φωνή, σε Α-ύφεση μείζονα• γιατί, απέναντι σε τέτοια ήθη, «είμαστε όλοι Νιόβη»!

 

Η μελέτη του πολιτισμού της Λεμεσού και της Κύπρου μέσω των δημιουργών της

Όταν οι άνθρωποι ασχολούνται με τον πολιτισμό,
βελτιστοποιούνται οι κοινωνίες

Η πόλη μας, στη νεοτάτη ιστορία του νησιού, είναι η πρώτη που πλοήγησε όλους σχεδόν τους σύγχρονους θεσμούς πολιτισμού. Ιστορικά, κρατούσε τα σκήπτρα των ιδεών προαγωγής αξιών και πολιτιστικής δημιουργίας, εισάγοντας στους πολίτες τις αξίες της αρετής του ολυμπισμού σε στίβο και ποιητική.
«Πού βρίσκεται, όμως, τώρα;» – Ιδού το ερώτημα.

Το τι επιφυλάσσει το αύριο στον πολιτισμό της πόλης μας, είναι ζήτημα, που σχεδόν όλοι αναζητούν απαντήσεις από τα εκπαιδεύτηκα συστήματα και τους σχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Αυτό, όμως, άπτεται και της ευθύνης του Ανθρώπου των Γραμμάτων και των Τεχνών, αλλά και των τοπικών αρχόντων.

Με το «Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν/ Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί», μάς «προκαλεί» ο ποιητής, για δράση. Πράγματι, ας διερωτηθούμε: «τι κάναμε για τους ανθρώπους του Πριν, και τι κάνουμε, για τον πολιτισμό του Μετά;». Όταν μιλάμε «περί χαμένων ποιητών» δεν εκφράζουμε ρητορικό σχήμα, αλλά μια «πρόκληση» ανίχνευσης της ιστορίας του πολιτισμού του τόπου μας.

Ας τεθεί από τον καθένα μας, ένα ερώτημα προς τον εαυτό του: «Πόση γνώση έχω, για το έργο του άλλου δημιουργού, που συναντώ στην καθημερινότητα;» – κρατείστε την απάντηση, και ανατοποθετηθείτε με ένα δεύτερο ερώτημα: «μήπως είμαι ο μοναδικός αναγνώστης του έργου μου;» – κρατείστε και πάλι μια ανάσα, και προσπαθήστε να δείτε με συναίσθηση, πόσο βαθειά είναι ριζωμένο μέσα σας, το δυνάμει «Εμείς» του Πριν και του Μετά, που γράφει πολιτισμό.

Διαθέτουμε ένα ισχυρό δημιουργικό παρελθόν, αλλά και ένα παρόν με ισχυρότατη δυναμική αναδράσεων από και προς το μέλλον. Αυτό το αδιάσπαστο συνεχές, που την ίδια στιγμή δημιουργικά αγγίζει προς το παρελθόν και τείνει προς το μέλλον, το λέμε προοπτική πολιτισμού. Οι πολιτισμικές και πολιτιστικές ρίζες, μάς διαθέτουν το πνευματικό μάννα εκ Γης, για να θρέψουμε την αυτοποιητική υπόσταση του Μετά! Το Πριν, τρέφεται από το δικό μας παράρριζο με αναδράσεις του Μετά• και, αυθύπαρκτα, η διαδικασία πολιτιστικής αυτοποίησης, παράγει, σε κάθε παρόν, έργο εξέλιξης του πολιτισμού. Ο διάλογος των ποιητών, που ανάγεται στις αναδράσεις μεταξύ του ριζωμένου παρελθόντος με τα παράρριζα του μέλλοντος, είναι εξέλιξη πολιτισμού. Η πνευματική διαδικασία, που ονόμασα «διάλογο ποιητών», είναι ευθύνη πολιτιστικής παιδαγωγίας του ποιητή του Τώρα, για τον ποιητή του Αύριο. Με αυτές τις σκέψεις, συλλαμβάνεται η πολυδιάστατη υφή της εξέλιξης του πολιτισμού, σε ένα συστημικό αρθρωτό χρόνο – ένα χρόνο, που προσδιορίζεται ανάλογα με την απάντηση, που δίδει κάθε φορά η ροή του δημιουργικού γίγνεσθαι, στο ερώτημα: χρόνος.

Η μεταφορά από το Εγώ στο Εμείς, μέσα στον «αρθρωτό χρόνο», δείχνει την ιστορική, κοινωνική και πολιτιστική ταύτιση του Ανθρώπου, με την πνευματική ανάπτυξη, και αποτελεί τη μήτρα παιδαγωγίας σε σύλληψη και γένεση πολιτισμού. Η υπόσταση της δημιουργικής αυτοποίησης του κάθε συγκεκριμένου «εγώ», είναι αδιανόητη έξω από την πολυδιάστατη δημιουργία της δημιουργίας: την υπόσταση του «Εμείς», που δεν είναι μόνο ποιητική, αλλά και ηθική, και φιλοσοφική και ιστορική και κοινωνιολογική.

Σε «αρθρωτό χρόνο» προσδιορίζεται το «εν κινήσει» υπαρξιακό «Εμείς» του Πριν και του Μετά, που προμηθεύει δημιουργικά φτερά, για να πετάξει η ψυχή και το πνεύμα προς το επόμενο σκαλοπάτι πολιτισμού. Ο συστημικός συσχετισμός του «άχρονου αρθρωτού χρόνου» με την εσωτερική μας αλήθεια, δίνει την προοπτική στον πολιτισμό, που μας επιτρέπει να προχωράμε στη δημιουργική ιστορία του πολιτιστικού όλου και στην αντικειμενική κρίση, αγγίζοντας ακόμη και τη Δελφική Ιδέα Έτσι, το «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» και το «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ», όταν βρίσκονται σε «αρθρωτό χρόνο» και χωρίς στασιμότητα, μαζί με τις αξίες της αρχαίας και νεότερής μας γραμματείας, αποτελούν προοπτική δυνάμει αξιών του Μέλλοντος και εξέλιξης του πολιτισμού. Έτσι, το πηγαίο και αέναο Δημιουργούν, εκφράζεται μέσα σε ένα ολοκλήρωμα, που ενώνει το Πριν με το Μετά και σημάνει την πληρότητα του υπαρξιακού μας γίγνεσθαι.

Στην ιστοσελίδα της Εταιρείας μας τοποθετήθηκε μια ειδική κατηγορία, «περί μελέτης του Πολιτισμού της Λεμεσού». Η προσπάθεια μιας τέτοιας μελέτης στηρίζεται στη συλλογή και μελέτη της δημιουργίας του Πριν και του αναμενόμενου βάρους του πολιτισμού προς το επόμενο σκαλοπάτι του Μετά. Εκ προοιμίου δεν είναι έργο μιας θητείας, είναι «πρόκληση» για κάθε Διοικητικό Συμβούλιο. Με τα σημερινά δεδομένα, η πρόκληση αυτή περνά και από διάφορες προκηρύξεις εθνικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων, όπως, για παράδειγμα, είναι το “Horizon 2020”.

Μια άλλη συναφής πτυχή με την έρευνα και την ανάπτυξη του πολιτισμού της πόλης μας, είναι η εισήγησή μας για εισαγωγή ενός θεσμού πνευματικού «Μαραθωνίου», για νέους μαθητές ή/ και φοιτητές. Στην εισήγηση αυτή δεν επικεντρώνομαι στην τέχνη για την τέχνη, ούτε στη λογοτεχνία για τη λογοτεχνία. Αυτοσκοπός είναι η καλλιέργεια του ανθρώπου της ταπεινοφροσύνης, μέσω των τεχνών και των γραμμάτων. Και, ειδικότερα η καλλιέργεια της ανθρωπιάς. Ανθρωπιά σημαίνει πολιτισμός! Γιατί, η ανθρωπιά καλλιεργεί τον ενθουσιασμό της εσωτερικής αλήθειας του πολιτισμού μας.

Έτσι, εισηγούμαι ότι, η βράβευση και η δημοσίευση των καλύτερων έργων να αιτιολογείται από τον τρόπο ενσυναίσθησης του δημιουργού με το πνεύμα ενός αγώνα, που βελτιστοποιεί τον άνθρωπο και το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνίας. Συγκλονισμένος, όπως όλοι μας, από το μαρτύριο του παιδιού όλων μας, Βαγγέλη Γιακουμάκη, θα εισηγούμουν ως μια πρώτη θεματική ενσυναίσθησης του πολιτισμού το “αντι- bullying στο σχολείο”.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, υπενθυμίζω στα Μέλη μας να διαβάσουν το πρώτο εισαγωγικό μέρος, «περί πολιτισμού», στην ιστοσελίδα μας, γιατί ως ποιητές έχουν ρόλο «νομοθέτη».

 

Εορταστικές Ημερίδες – Βασίλης Μιχαηλίδης

«Είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος,
εάν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος…»
ΠΛΑΤΩΝ

Ο Ελληνισμός είναι μια εν δυνάμει υπερδύναμη πολιτισμού• η διακοπή της πορείας του πολιτισμού, έστω και από μια γενεά, προκαλεί απεριόριστη φθορά στην πορεία της ιστορίας τόπου μας. Πολλά είναι τα ιστορικά παραδείγματα, που έκαναν φτωχότερη την πορεία του πολιτισμού μας…

Με τη διακοπή της πορείας του πολιτισμού, οι χαοτικές καταστάσεις επιβάλλονται μέσα από τις συμπεριφορικές αυτοαναφορές της πνευματικής πτώχευσης της ίδιας της κοινωνίας• εκεί, δηλαδή, που ο καταναλωτικός βαρβαρισμός διακόπτει τη δημιουργική πορεία του γλωσσικού μας εθνισμού, και ο εθνικισμός μονοπωλεί με την υπερβολή περί πολιτισμού.

Για να λέμε ότι, ο πολιτισμός μας είναι άφθαρτος ενέργειας, ως εις απλανής αστέρας, δεν πρέπει εμείς να μπαίνουμε στην τροχιά, που ακολουθούν οι διάττοντες. Με αυτό τον συλλογισμό εστιάζεται η εισήγηση μας, για Εορταστικές Ημερίδες Πολιτισμού. Η Εταιρεία μας έχει σήμερα τη δυνατότητα να θεσμοποιήσει Εορταστικές Ημερίδες, με τον τίτλο Βασίλης Μιχαηλίδης, πρωτοστατώντας την πραγμάτωση μιας ημερίδας ή διημερίδας, κάθε δυο χρόνια. Υπάρχει δεδομένη η συνεργασία και άλλων φορέων πολιτισμού, για να γίνει η επιτυχία εφικτή, με ανάδοχο φορέα την Εταιρεία Λογοτεχνών Λεμεσού. Ήδη, είχα μια προκαταρκτική επικοινωνία, με αξιωματούχους δυο σημαντικών φορέων πολιτισμού στην Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και με μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Διαπίστωσα κοινό τόπο σκέψης. Και, αρχικά, προσβλέπω ως πιθανή αφετηρία του νέου θεσμού το 2016.

Επισημαίνω ότι χρειάζεται εναρμονισμός χρόνου, επικοινωνίας και προγραμματισμού, για να ξεκινήσουμε σωστά• και, το 2016, ένα χρόνο πριν από τα εκατοντάχρονα του εθνικού μας ποιητή, προσφέρεται, αφενός, σαν έτος πνευματικής αναγέννησης, και αφετέρου, για ορθολογικό εναρμονισμό μιας πρώτης ημερίδας, με συμμετοχή φορέων πολιτισμού της Κύπρου και της Ελλάδας. Ως θεσμός, όμως, πρέπει να αγκαλιάσει την επόμενη χρονιά και τον ευρύτερο Ελληνισμό της διασποράς.

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Εμπνευστής για μια Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ήταν ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας. Η πρόταση, που καθιέρωσε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης την 21η Μαρτίου κάθε χρόνο, έγινε από τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό, πρέσβη της Ελλάδας στη UNESCO. Μιλάμε για μια μέρα, που αποτελεί κομβικό σημείο της εαρινής ισημερίας, συνδυάζοντας φως και σκοτάδι, με ό,τι συμβολικό μπορεί να σκεφτεί ο ποιητής.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής, και η 27 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Στο σκεπτικό της απόφασης διαβάζουμε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”».

Η Εταιρεία μας, με πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα, ποιητή Γιώργου Πετούση, τίμησε αυτή τη Μέρα πολύ πρόσφατα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ήταν μια εκδήλωση, που δυστυχώς μόνο για λίγο είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ• είχα βλέπετε την ίδια μέρα εγχειρισμένο τον μικρότερο μου γιο. Αλλά, έστω, μέθεξα και για λίγο τη συνάντηση ποιητών. Οι λίγες αναγνώσεις, που άκουσα, μού μετέφερναν το μεγαλείο της εικόνας της ποίησης σε διάλογο και τη συναίσθηση της αξίας της ποιητικής μας ταυτότητας! Ένοιωσα, έστω για λίγο τη δυναμική της ποιητικής μυσταγωγίας, το Εμείς, στη μεγαλόπρεπη ζωντάνια της μέθεξης.

Από αυτά, έχω καταλήξει στην εισήγηση ότι, η κατηγορία Λογοτεχνικό Ανθολόγιο της Ιστοσελίδας μας, να έχει και την υποκατηγορία: 21η Μαρτίου, όπου να φιλοξενούνται τα ποιήματα της εορταστικής αυτής μέρας, που αναμένεται να γίνει θεσμός, για την Εταιρεία μας, και υπόσχεται βελτιστοποίηση της οντότητάς μας. Και, επειδή, έχει αναβαθμιστεί η ιστοσελίδα μας, με ήχο και εικόνα, η εισήγησή μας επεκτείνεται και σε οπτικοακουστικές καταγραφές, για να παραμείνει αρχείο εικόνας και φωνής ποιητών.

 

Στέγαση της Εταιρείας μας
Μια σημαντική παράμετρος, που πρέπει να μπει στις προτεραιότητες του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, είναι η προσπάθεια στέγασης της Εταιρείας μας. Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες από το Διοικητικό Συμβούλιο, όμως, δεν είχαμε ακόμη σωστή ανταπόκριση.
.Η στέγαση είναι απαραίτητη, γιατί αποτελεί μια βασική προϋπόθεση να στηθεί υλική υποδομή (υπολογιστές, αρχείο και βιβλιοθήκη) και να γεφυρωθούν επικοινωνιακές ενέργειες, σχεδόν για το κάθε τι, που προαναφερθήκαμε.

 

Οι οικονομικές προβληματικές καταστάσεις, που ταλαιπωρούν το σύστημά μας
Η είσπραξη των συνδρομών είναι μια εμφανής προβληματική κατάσταση, που ταλαιπωρεί το σύστημά μας. Οι εισπράξεις γίνονται συνήθως στις Γενικές Συνελεύσεις. Αυτός δεν είναι, όμως, ο καλύτερος τρόπος. Δεν ξέρω καμιά θεωρία του «τρόπου», που μπορεί μια αυτόνομη οργάνωση να λειτουργεί, χωρίς έγκαιρη και επιμελημένη οικονομική στήριξη.
– Σίγουρα, η μειωμένη επικοινωνιακή λειτουργικότητα επηρέασε και την εισπρακτική μας παράμετρο. Ελπίζουμε, όμως, ότι με τη «μοντελοποιημένη σχέση» του κάθε Μέλους, τόσο στην ιστοσελίδα, όσο και στο θεσμό Ειδικών Επιτροπών, θα μπουν σε τάξη πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένου και του τρόπου λύσης των οικονομικών υποχρεώσεων των Μελών μας. Η ιστοσελίδα μας, μπορεί να γίνει και αρωγός, τόσο για επαύξηση εισοδημάτων της Εταιρείας (παράδειγμα: διαφημίσεις με λεπτές ισορροπίες, στο πλαίσιο προβολής εκδόσεων, από εκδοτικούς οίκους), όσο και ως παράθυρο πληρωμής των υποχρεώσεων των Μελών μας.

Επιθυμώ να σας πληροφορήσω, κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ότι τα ταμειακά πράγματα, για τις χρονιές 2013 και 2014, έχουν ελεγχθεί από τον εγκεκριμένο ελεγκτικό οίκο Ηρακλή Νεοφύτου [βλ. Ταμειακό Αρχείο]. Έχουμε στείλει ευχαριστίες προς τον κύριο Νεοφύτου, για την υπηρεσία που πρόσφερε εθελοντικά και αμισθί.
Τον λόγο θα πάρει η Ταμίας μας, για να παρουσιάσει τη λογιστική εξισορρόπηση των ταμειακών πράξεων της Εταιρείας μας. Η εισήγησή μας, όμως, είναι η/ο ταμίας να συνεπικουρείται στις επόμενες χρονιές από μια Ειδική Επιτροπή, τόσο σε ζητήματα εισπράξεως, όσο, και σε ζητήματα προϋπολογισμού και ελέγχου – εκεί όπου κρίνεται χρήσιμο.

Εκδόσεις και Διακρίσεις Μελών στην περίοδο 2013-14
Ως Παράρτημα της παρούσης λογοδοσίας, θα μπουν ταξινομημένα τα στοιχεία εκδόσεων, δημοσιεύσεων, και διακρίσεων Μελών μας, κατά τη διετία 2013 και 2014. Ένας τέτοιος εμπλουτισμός της ιστοσελίδας μας, πρέπει να απασχολήσει το νέο Διοικητικό Συμβούλιο, σε συνεργασία με Ειδικές Επιτροπές μελετών, για ανασκόπηση και αρχειοθέτηση του δημιουργικού έργου στην πόλη μας.

Η μηχανογραφική στοιχειοθέτηση του υλικού στην ιστοσελίδα μας, θα είναι με αλφαβητική σειρά. Θα μπει, όμως, όχι νωρίτερα από τις αρχές του Ιουνίου, για να δοθεί η ευκαιρία να συγκεντρωθεί όλο το υλικό της διετίας 2014 και 2015. Σχετικό έντυπο, για συμπλήρωση, θα αποσταλεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση του κάθε Μέλους. Μέλη, όμως, που το διαδίκτυο δεν τους είναι ακόμη αρκετά φιλικό, μπορούν να χρησιμοποιήσουν «σκληρό αντίγραφο».

Εισηγούμεθα, επίσης, όπως το νέο Διοικητικό Συμβούλιο ασχοληθεί και σε μελέτη κάποιων καταστατικών αλλαγών, που πιθανώς χρειάζονται, για επαυξημένη λειτουργικότητα της Εταιρείας μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα εφαρμογής των ad hoc Επιτροπών, που χρειάζονται και την καταστατική στήριξη, ως νέοι θεσμοί διαχειριστικής αποκέντρωσης εξειδικευμένων θεμάτων.

Θα ακολουθήσει, τώρα η ταμειακή έκθεση, που θα παρουσίαση η κύρια Μετόχη, και, μια πρώτη σύντομη ενημερωτική παρουσίαση της δυναμικής της ιστοσελίδας μας, από τον Δρ Χατζηχαμπή. Στη συνέχεια θα είμαστε στη διάθεση σας, για διάφορες ερωτήσεις, παρατηρήσεις, εισηγήσεις και τοποθετήσεις. Επειδή, είναι αναγκαία τα συστατικά υγιών πορισμάτων σε Γενικές Συνελεύσεις, θα κρατηθεί πρακτικό, και θα δημοσιευτεί τη με δέουσα επιμέλεια.

Σας ευχαριστώ.