ΙΩΑΝΝΗΣ (ΓΙΑΓΚΟΣ) ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΗ ΧΑΡΑΚΗ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

(Λεμεσός 1923 – Λεμεσός 2018)

Ο Ιωάννης (Γιάγκος Βαρνάβας) σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγητής φιλολογικών μαθημάτων σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Λεμεσού. Διετέλεσε Διευθυντής στα τότε εξατάξια Γυμνάσια, Β΄ Γυμνασίου Λεμεσού και Λανίτειο Γυμνάσιο. Το 1979 διορίστηκε από τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρο Κυπριανού στη θέση του προέδρου της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας από την οποία αφυπηρέτησε το 1986.

Κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 1955-59 διετέλεσε μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΠΕΚΑ Λεμεσού.  Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επί τριακονταετία μέλος της Επιτροπής του Ιδρύματος Θεοτόκος. Διετέλεσε επί δωδεκαετία Πρόεδρος του Πνευματικού Ομίλου Λεμεσού και Γραμματέας του Ιδρύματος Νίκου και Δέσποινας Παττίχη για την πόλη της Λεμεσού.

Επίσης, διετέλεσε πρόεδρος και μέλος της εκκλησιαστικής Επιτροπής του Μητροπολιτικού Ναού Παναγιάς Παντανάσσης (Καθολικής) Λεμεσού και μέλος της Επιτροπής του Ιδρύματος Παναγίδη. Τιμήθηκε από διάφορα ιδρύματα, οργανώσεις και ομίλους της πόλεως Λεμεσού για την συμβολή του στην Πνευματική, Κοινωνική και Θρησκευτική ζωή της Λεμεσού. Έδωσε πολλές διαλέξεις και ομιλίες ανά το Παγκύπριο. Εξέδωσε δυο βιβλία, την ποιητική συλλογή «Ψυχής Μύρα» (1987. ISBN 9963762204, σελ. 59) και το «Ψαλμοί του Δαυίδ» (2008. ISBN : 978-9963-7622-1-7, σελ. 271 σελίδες).

*   *  *

Στις 22 του Μάρτη 2018 η Λεμεσός  κήδεψε τον Ιωάννη Β. Βαρνάβα, «τελευταίο των δασκάλων που δίδαξαν στη δική μας γενιά» είπε για τον καθηγητή του ο Δρ Κρίστης Χαράκης, Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού: Βασίλης Μιχαηλίδης. Στη συνέχεια με ένα ύστατο αποχαιρετισμό αγάπης, σκιαγράφησε εκείνο που ξεχώριζε τον άνδρα.

*   *  *

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Πρότυπο ενάρετου, σεμνού και χριστιανικού βίου αποτελεί για την πόλη της Λεμεσού ο εκπαιδευτικός Γιάγκος Βαρνάβας. Η εντελέχεια των φιλολογικών του σπουδών, η αγάπη και οι ευαισθησίες που ἐξέπεμψεν προς τον κάθε πλησίον του, μαζί με τη χρηστή αρετή που μετουσιώθηκε σε καθημερινή πράξη ζωής αποτελούν εικόνα Άνθρωπου αρετής, Homo Virtus.

Ο Ιωάννης Βαρνάβας συναυλιζόταν με ιερείς, εκπαιδευτικούς, λόγιους και σεβαστούς Χριστιανούς της πόλη μας, ήταν πνευματικά «οφθαλμός τυφλών» και «πους χωλών», όπως ο βιβλικός Ιώβ  «ανήρ πεπαιδευμένος άκρως εις τάς θείας Γραφάς, και μέρος τι της έξω παιδείας εις άκρον εληλακώς αρετής».

Υπήρξε ο τελευταίος από την παλιά σχολή των καθηγητών μας. Σε μένα καθηγητής μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του, στην περίοδο που λειτουργούσε ακόμη το περικαλλές Γυμνάσιο Λεμεσού, αρχές της έκτης δεκαετίας του χτεσινού αιώνα. Ο Γιάγκος Βαρνάβας παρέμεινε δάσκαλος κι αγαπημένος φίλος μέχρι και την τελευταία του πνοή.

Τη δυναμική του λόγου του και τον χρηστοήθη χαρακτήρα του, τον γνώρισα αρχικά από τον τρόπο διδαχής ως καθηγητού και παιδαγωγού. Μετά, βρέθηκα μπροστά στα χνάρια της λογοτεχνικής του ικανότητας, γραφή που μετουσίωνε την ανάταση της χριστιανικής ελπίδας και την πνευματική δύναμη που αγκαλιάζει τον συνάνθρωπό του. Προσδοκούσε μέσω της ποιητικής να μεταφέρει την αντικειμενική ευτυχία ως τρόπο ζωής στον αναγνώστη, ήθελε να τον κάνει ευτυχισμένο προσφέροντας του δύναμη να νιώθει ευτυχής, δίνοντας ευτυχία στον Άλλο άνθρωπο· αυτόν, που η Εκκλησία ονομάζει «Πλησίον»!

Διαβάζοντας τα δυο του έργα το «Ψυχής Μύρα» και το «Ψαλμοί του Δαυίδ»,  προσωπικά βρέθηκα μπροστά σε δυο εικόνες σεβασμού που, σε σχέση ομοιότητας, συνδαυλίζουν  στο ίδιο ερώτημα «τι εκπέμπει μεγαλύτερο σεβασμό, “το τραγούδι ή ο τραγουδιστής;”»! Γιατί, αισθάνομαι να κλίνω το γόνυ, και στην Ευλάβεια του εκκλησιαζόμενου ανθρώπου-δημιουργού, και στο Ήθος του εκπαιδευτικού και της γραφής του, και στα θεοσεβή του δημιουργήματα! Με τον Γιάγκο Βαρνάβα ταξιδευτή ενάρετης ζωής και με την ποίησή του ως πνευματικό μάννα, ποιητής και ποίηση βρίσκονται στο ίδιο πεδίο θεοσέβειας, συνδεμένα σε περιεχόμενο λόγου και βίου!

Αναλύοντας το έργο σου αυτή τη μέρα της Μακάριας οδού, δεν χρειάζομαι να πω πολλά λόγια, αγαπημένε φίλε και καθηγητή των Ψαλμών του Δαυίδ. Χαιρετίζω το μεγαλείο της δικαιοσύνης που εμβάθυνες στη ψυχή σου και την προσπάθειά σου να καλλιεργείς τη διαδικασία αυτογνωσίας στους μαθητές σου, για να δεχτούν το ό,τι ενάρετο και το ό,τι δίκαιο, αντλώντας με ενσυνειδητότητα από το μεγαλειώδες της θείας πατρότητας και στοργής του δημιουργού προς τη δημιουργία, και της μακροθυμίας και πολυευσπλαχνίας του Θεού απέναντι στον άνθρωπο.

Η Εταιρεία Λογοτεχνών Λεμεσού: «Βασίλης Μιχαηλίδης» αναζήτησε να μπει μέσα στο ποιητικό οδοιπορικό σου. Και, αναλύοντας το έργο σου, φίλε και καθηγητή μου, σε κατέταξε ανάμεσα στους θεμελιωτές του Χριστιανικού πολιτισμού της σύγχρονης κοινωνίας του τόπου μας.

Χαιρετίζοντας με ευλάβεια την πορεία σου στα γήινα, δανειζόμενος από τον νεοελληνικό ποιητικό λόγο σου, το Δαυίδ Ι παρ. 5, «Εκείνος που αγαπά την αδικία, μισεί την ίδια του τη ψυχή…», λόγος που δείχνει τον πλούτο της απόδοσης των πνευματικών σου ανησυχιών· και, με αυτό, καταθέτω δάφνινο στεφάνι, που εξυμνεί  το πνευματικό σου έργο!

Σε Αποχαιρετώ.

Καλό ταξίδι…

Κρίστης Χαράκης

22/ 3/ 2018