ΣΠΑΡΤΗ ΤΟΥ ΔΡΑ ΚΡΙΣΤΗ ΧΑΡΑΚΗ

ΣΠΑΡΤΗ
Οδοιπορικό

(για μια Σπάρτη που δε σβήνει χωρίς εμάς,
γιατί ούτε ΄μεις σβήνουμε σαν ζει μέσα μας)

του Κρίστη Χαράκη

«Εν δε τη Σπαρτιατών (πόλει) ουδείς αν επιδείξειεν
ούτε στάσιν ούτε σφαγάς ούτε φυγάς ανόμους γεγενημένας,
ουδ’ αρπαγάς χρημάτων ουδ’ αισχύνας γυναικών και παίδων»
Ισοκράτης, [Παναθην. 259] .

[Η αιώνια ζωντανή Σπάρτη, είναι η κρυμμένη λάμψη μιας άλλης όψης της Ελλάδας• είναι χώμα ηρώων χωρίς σύνορα, κάτι που μόνο ο περιπατητικός στοχασμός μπορεί να δει! Και, ως πνεύμα Σπαρτιατών, μέσα από τα παραμελημένα χώματα της Λακωνίας-γης, αντανακλά η φωνή της Σπάρτης και της αρετής στην ενσυναίσθηση των ανθρώπων!

Η Σπάρτη υπήρξε ένα πρότυπο μιας πόλης των πολιτών, γιατί η πόλις-Σπάρτη ήταν οι πολίτες της, χωρίς ηγεμονικές μορφές με υπηκόους. Στα χώματα, που περπατά κανείς σήμερα, νιώθει το πνεύμα-Σπαρτή• και, ως ευλαβής προσκυνητής, είναι ίσος πολίτης, με το ζωντανό πνεύμα της αριστείας των γενναίων.

Το φαινόμενο Σπάρτη είναι οι πολίτες της, που αυτοποιούσαν θεσμούς που κανείς δεν υπέρβαινε. Ο κάθε πολίτης ήταν ένα λειτουργικό μόριο του συνόλου και των θεσμών, που συγκροτούσε η πόλις-κράτος. Στην πηγαία έκφραση του Τυρταίου, η Σπάρτη ήταν ένα είδος «άνευ νόμων νομοθεσία, μια άνευ παιδαγωγών παιδαγωγία», κάτι που εστιάζεται στη λειτουργική δράση των πολιτών, στο υπερβατικό ενοποιητικό πνεύμα μιας αρχαίας ασύλληπτης λειτουργικής Μορφής, που ανάγει στα θεία τη Γη των Σπαρτιατών!

Ω πόλη,
Πνεύμα χωρίς τέλος!

Ω πόλη,
Έμψυχη τειχών!

Αυτή είναι η Σπάρτη!

Περιπατητικά, πάνω στα χώματα της Λακωνίας-γης,
νιώθω τον πλούτο σου, που βγαίνει απ’ την καρδία μου,
μ’ ένα μυστήριο που δεν τελειώνει.

Απόρθητο σώμα και πνεύμα!
Σπαρτιάτικο πνεύμα!
Σπαρτιάτικο σώμα!
Μια ενότητα,
ένα έμψυχο σύστημα!

Αυτή είναι η Σπάρτη!

Περιπατητικά, πάνω στα χώματα της Λακωνίας-γης,
φύσει και θέσει τρέχει ο στοχασμός•
και, αναζητώντας στο υπερπέραν το πνεύμα της,
γίνομαι ένα,
των ανδρωμένων εφήβων
των σεβάσμιων γερόντων
μέτοχος!
Με ενσυναίσθηση στο κοινό πνεύμα,
αυτο-παιδαγωγούμαι!

Αυτή είναι η Σπάρτη!

Σε πέντε λόφους, αναζητώ το μυστήριο!
Την Αρετή, που κάνει το σώμα Πνεύμα!
Την Ιδέα, που αυτοποιεί τη θέληση σε οχυρό απόρθητο!

Αυτή είναι η Σπάρτη!

Το κάθε δάκτυλο της φύσης σμιλεύει μια κορφή!
Και, σαν σύνολο,
κυρίαρχο πνεύμα ο Ταΰγετος, μπαίνει σε διάλογο με τον κάμπο,
με τη φύση των παραποτάμων του Ευρώτα,
αλλά και μαζί μου,
μιλά σαν γρόνθος, το βουνό.
Σφίγγει τα δάκτυλα,
παίρνει το σχήμα του κυπριακού Πενταδάχτυλου,
και, εκεί,
μες τα ανάγλυφα τα χώματα
γίνεται Πενταδάκτυλος,
με τον Ταΰγετο να λαμπαδιάζει τις σφηνοειδείς πέτρες του Άγιου Ιλαρίωνα!

Μέσα από τους κάμπους των ελαιώνων της Σελλασίας,
έβγαιναν αναστημένα τα κορμιά των οπλιτών σου,
να ταξιδέψουν θέλουν,
οι όμοιοι του Αυξεντίου,
στο νησί μας!

Αυτά τα χώματα είναι η πόλις-πνεύμα!
Ευλαβικά τα προσκυνώ!
Μια πόλη των περιπατητικών
που εμψυχώνονται,
η Σπάρτη των λεοντωδών
η Σπάρτη των γενναίων!

Αυτή είναι η Σπάρτη!

Μια Σπάρτη που δε σβήνει χωρίς εμάς,
γιατί ούτε ΄μεις σβήνουμε σαν ζει μέσα μας

[Γραμμένο μέσα στο λεωφορείο,
κατά το ταξίδι επιστροφής
από τη Σελλασία-γη προς την Αθήνα]
Παρασκευή 23 Αυγούστου, 2013/